헬라어 문장 검색 - ΑριστόΡηετορί2́25́

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 25)

καὶ περὶ μὲν ἐνθυμημάτων, καὶ τῶν ὄντων καὶ τῶν φαινομένων, εἴρηται, περὶ δὲ λύσεωσ ἐχόμενόν ἐστιν τῶν εἰρημένων εἰπεῖν. ἔστιν δὲ λύειν ἢ ἀντισυλλογισάμενον ἢ ἔνστασιν ἐνεγκόντα. τὸ μὲν οὖν ἀντισυλλογίζεσθαι δῆλον ὅτι ἐκ τῶν αὐτῶν τόπων ἐνδέχεται ποιεῖν·

οἱ μὲν γὰρ συλλογισμοὶ ἐκ τῶν ἐνδόξων, δοκοῦντα δὲ πολλὰ ἐναντία ἀλλήλοισ ἐστίν· αἱ δ’ ἐνστάσεισ φέρονται καθάπερ καὶ ἐν τοῖσ Τοπικοῖσ, τετραχῶσ·

ἢ γὰρ ἐξ ἑαυτοῦ ἢ ἐκ τοῦ ὁμοίου ἢ ἐκ τοῦ ἐναντίου ἢ ἐκ τῶν κεκριμένων. λέγω δὲ ἀφ’ ἑαυτοῦ μέν, οἱο͂ν εἰ περὶ ἔρωτοσ εἰή τὸ ἐνθύμημα ὡσ σπουδαῖοσ, ἡ ἔνστασισ διχῶσ·

ἢ γὰρ καθόλου εἰπόντα ὅτι πᾶσα ἔνδεια πονηρόν, ἢ κατὰ μέροσ ὅτι οὐκ ἂν ἐλέγετο Καύνιοσ ἔρωσ, εἰ μὴ ἦσαν καὶ πονηροὶ ἔρωτεσ. ἀπὸ δὲ τοῦ ἐναντίου ἔνστασισ φέρεται, οἱο͂ν, εἰ τὸ ἐνθύμημα ἦν ὅτι ὁ ἀγαθὸσ ἀνὴρ πάντασ τοὺσ φίλουσ εὖ ποιεῖ, <ὅτι> ἀλλ’ οὐδ’ ὁ μοχθηρὸσ κακῶσ.

ἀπὸ δὲ τοῦ ὁμοίου, οἱο͂ν, εἰ ἦν τὸ ἐνθύμημα ὅτι οἱ κακῶσ πεπονθότεσ ἀεὶ μισοῦσιν, ὅτι ἀλλ’ οὐδ’ οἱ εὖ πεπονθότεσ ἀεὶ φιλοῦσιν.

αἱ δὲ κρίσεισ αἱ ἀπὸ τῶν γνωρίμων ἀνδρῶν, οἱο͂ν εἴ τισ ἐνθύμημα εἶπεν ὅτι τοῖσ μεθύουσι δεῖ συγγνώμην ἔχειν, ἀγνοοῦντεσ γὰρ ἁμαρτάνουσιν, ἔνστασισ ὅτι οὔκουν ὁ Πιττακὸσ αἰνετόσ·

οὐ γὰρ ἂν μείζουσ ζημίασ ἐνομοθέτησεν ἐάν τισ μεθύων ἁμαρτάνῃ. ἐπεὶ δὲ τὰ ἐνθυμήματα λέγεται ἐκ τεττάρων, τὰ δὲ τέτταρα ταῦτ’ ἐστίν, εἰκὸσ παράδειγμα τεκμήριον σημεῖον, ἔστι δὲ τὰ μὲν ἐκ τῶν ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ ἢ ὄντων ἢ δοκούντων συνηγμένα ἐνθυμήματα ἐκ τῶν εἰκότων, τὰ δὲ δι’ ἐπαγωγῆσ ἐκ τοῦ ὁμοίου, ἢ ἑνὸσ ἢ πλειόνων, ὅταν λαβὼν τὸ καθόλου εἶτα συλλογίσηται τὰ κατὰ μέροσ, διὰ παραδείγματοσ, τὰ δὲ διὰ ἀναγκαίου καὶ <ἀεὶ> ὄντοσ διὰ τεκμηρίου, τὰ δὲ διὰ τοῦ καθόλου ἢ τοῦ ἐν μέρει ὄντοσ, ἐάν τε ὂν ἐάν τε μή, διὰ σημείων, τὸ δὲ εἰκὸσ οὐ τὸ ἀεὶ ἀλλὰ τὸ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, φανερὸν ὅτι τὰ τοιαῦτα μὲν τῶν ἐνθυμημάτων ἀεὶ ἔστι λύειν φέροντα ἔνστασιν, ἡ δὲ λύσισ φαινομένη ἀλλ’ οὐκ ἀληθὴσ ἀεί·

οὐ γὰρ ὅτι οὐκ εἰκόσ λύει ὁ ἐνιστάμενοσ, ἀλλ’ ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον·

διὸ καὶ ἀεὶ ἔστι πλεονεκτεῖν ἀπολογούμενον μᾶλλον ἢ κατηγοροῦντα διὰ τοῦτον τὸν παραλογισμόν·

ἐπεὶ γὰρ ὁ μὲν κατηγορῶν διὰ εἰκότων ἀποδείκνυσιν, ἔστι δὲ οὐ ταὐτὸ λῦσαι ἢ ὅτι οὐκ εἰκὸσ ἢ ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον, ἀεὶ δ’ ἔχει ἔνστασιν τὸ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ οὐ γὰρ ἂν ᾖ ἅμ’ ἀεὶ εἰκόσ, ἀεὶ καὶ ἀναγκαῖον, ὁ δὲ κριτὴσ οἰέται, ἂν οὕτω λυθῇ, ἢ οὐκ εἰκὸσ εἶναι ἢ οὐχ αὑτῷ κριτέον, παραλογιζόμενοσ, ὥσπερ ἐλέγομεν οὐ γὰρ ἐκ τῶν ἀναγκαίων δεῖ αὐτὸν μόνον κρίνειν, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν εἰκότων· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ γνώμῃ τῇ ἀρίστῃ κρίνειν, οὔκουν ἱκανὸν ἂν λύσῃ ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον, ἀλλὰ δεῖ λύειν ὅτι οὐκ εἰκόσ. τοῦτο δὲ συμβήσεται ἐὰν ᾖ ἡ ἔνστασισ μᾶλλον ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ.

ἐνδέχεται δὲ εἶναι τοιαύτην διχῶσ, ἢ τῷ χρόνῳ ἢ τοῖσ πράγμασιν, κυριώτατα δὲ εἰ ἀμφοῖν· εἰ γὰρ τὰ <πλείω καὶ> πλεονάκισ οὕτωσ, τοῦτ’ ἐστὶν εἰκὸσ μᾶλλον. λύεται δὲ καὶ τὰ σημεῖα καὶ τὰ διὰ σημείου ἐνθυμήματα εἰρημένα, κἂν ᾖ ὑπάρχοντα, ὥσπερ ἐλέχθη ἐν τοῖσ πρώτοισ·

ὅτι γὰρ ἀσυλλόγιστόν ἐστιν πᾶν σημεῖον, δῆλον ἡμῖν ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν. πρὸσ δὲ τὰ παραδειγματώδη ἡ αὐτὴ λύσισ καὶ τὰ εἰκότα·

ἐάν τε γὰρ ἔχωμεν <ἕν> τι οὐχ οὕτω, λέλυται, ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον, εἰ καὶ τὰ πλείω ἢ πλεονάκισ ἄλλωσ, ἐάν τε καὶ τὰ πλείω καὶ τὰ πλεονάκισ οὕτω, μαχετέον ἢ ὅτι τὸ παρὸν οὐχ ὅμοιον ἢ οὐχ ὁμοίωσ, ἢ διαφοράν γέ τινα ἔχει. τὰ δὲ τεκμήρια καὶ τεκμηριώδη ἐνθυμήματα κατὰ μὲν τὸ ἀσυλλόγιστον οὐκ ἔσται λῦσαι δῆλον δὲ καὶ τοῦθ’ ἡμῖν ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν, λείπεται δ’ ὡσ οὐχ ὑπάρχει τὸ λεγόμενον δεικνύναι.

εἰ δὲ φανερὸν καὶ ὅτι ὑπάρχει καὶ ὅτι τεκμήριον, ἄλυτον ἤδη γίγνεται τοῦτο· πάντα γὰρ γίγνεται ἀπόδειξισ ἤδη φανερά.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 25

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 25)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION