Athenaeus, The Deipnosophists, Book 8, book 8, chapter 47 2:

καὶ ὅτι ἐπὶ πλεῖστον χρόνον ἐν ὀχείᾳ γίγνεται ἡ ἔχιδνα, καὶ ὅτι μέγιστον μὲν ἐστιν ἡ φάττα, δεύτερον δὲ ἡ οἰνάσ, ἐλάχιστον δὲ ἡ τρυγών. πόθεν δ’ ὅτι ὁ μὲν ἄρρην ἵπποσ ζῇ ἔτη πέντε καὶ τριάκοντα, ἡ δὲ θήλεια πλείω τῶν τεσσαράκοντα, βιῶσαι φήσασ τινὰ καὶ ἑβδομήκοντα πέντε, ἱστορεῖ δ’ ὅτι καὶ ἐκ τῆσ τῶν φθειρῶν ὀχείασ αἱ κόνιδεσ γεννῶνται καὶ ὅτι ἐκ τοῦ σκώληκοσ μεταβάλλοντοσ γίνεται κάμπη ἐξ ἧσ βομβυλιόσ, ἀφ’ οὗ ὁ νεκύδαλλοσ ὀνομαζόμενοσ· ἀλλὰ μὴν καὶ τὰσ μελίσσασ βιοῦν φησι μέχρι ἐτῶν ἕξ, τινὰσ δὲ καὶ ἑπτά. οὐκ ὦφθαι δέ φησιν οὔτε μέλισσαν οὔτε κηφῆνα ὀχεύοντασ, ὅθεν οὐκ εἶναι διιδεῖν πότερα αὐτῶν ἄρρενα ἢ θήλεα, πόθεν δ’ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἥσσονεσ μελισσῶν αἰεὶ γὰρ αὗται τὴν ἰσότητα τοῦ βίου τηροῦσιν, οὐ μεταβαλλόμεναι, ἀλλ’ ἀγείρουσαι καὶ ἀδιδάκτωσ ποιοῦσαι.