λυχνίον
Second declension Noun; Neuter
Transliteration:
Principal Part:
λυχνίον
λυχνίου
Structure:
λυχνι
(Stem)
+
ον
(Ending)
Declension
Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- καὶ ἡ φυλακὴ αὐτῶν, ἡ κιβωτὸσ καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ λυχνία καὶ τὰ θυσιαστήρια καὶ τὰ σκεύη τοῦ ἁγίου, ὅσα λειτουργοῦσιν ἐν αὐτοῖσ καὶ τὸ κατακάλυμμα καὶ πάντα τὰ ἔργα αὐτῶν. (Septuagint, Liber Numeri 3:31)
- θυμιῶσι τῷ Κυρίῳ ὁλοκαύτωμα πρωί̈ καὶ δείλησ καὶ θυμίαμα συνθέσεωσ καὶ προθέσεισ ἄρτων ἐπὶ τῆσ τραπέζησ τῆσ καθαρᾶσ, καὶ ἡ λυχνία ἡ χρυσῆ καὶ οἱ λύχνοι τῆσ καύσεωσ ἀνάψαι δείλησ, ὅτι φυλάσσομεν τὰσ φυλακὰσ Κυρίου τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ ὑμεῖσ ἐγκατελίπετε αὐτόν. (Septuagint, Liber II Paralipomenon 13:11)
- καὶ εἶπε πρόσ με. τί σὺ βλέπεισ̣ καὶ εἶπα. ἑώρακα καὶ ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ ὅλη, καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆσ, καὶ ἑπτὰ λύχνοι ἐπάνω αὐτῆσ, καὶ ἑπτὰ ἐπαρυστρίδεσ τοῖσ λύχνοισ τοῖσ ἐπάνω αὐτῆσ. (Septuagint, Prophetia Zachariae 4:2)
- τέλοσ δὲ ὁ Ἀλκιδάμασ ἀνατρέψασ τὸ λυχνίον σκότοσ μέγα ἐποίησε, καὶ τὸ πρᾶγμα, ὡσ τὸ εἰκόσ, μακρῷ χαλεπώτερον ἐγεγένητο· (Lucian, Symposium, (no name) 46:1)
- ἐστὶν δὲ λυχνία ἀναγόμενα πάλιν τε συμπίπτοντα. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 15, book 15, chapter 42)
- κότταβοσ τὸ λυχνίον ἐστί. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 15, book 15, chapter 4 1:4)
- τὸ δὲ καλούμενον κατακτὸν κοττάβιον τοιοῦτόν ἐστιν λυχνίον ἐστὶν ὑψηλόν, ἔχον τὸν μάνην καλούμενον, ἐφ’ ὃν τὴν καταβαλλομένην ἔδει πεσεῖν πλάστιγγα· (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 15, book 15, chapter 5 2:4)
- λέγεται δὲ παρθένον τινὰ Βυζαντίαν ἐπιφανῶν γονέων, ὄνομα Κλεονίκην, ἐπ’ αἰσχύνῃ τοῦ Παυσανίου μεταπεμπομένου, τοὺσ μὲν γονεῖσ ὑπ’ ἀνάγκησ καὶ φόβου προέσθαι τὴν παῖδα, τὴν δὲ τῶν πρὸ τοῦ δωματίου δεηθεῖσαν ἀνελέσθαι τὸ φῶσ, διὰ σκότουσ καὶ σιωπῆσ τῇ κλίνῃ προσιοῦσαν ἤδη τοῦ Παυσανίου καθεύδοντοσ, ἐμπεσεῖν καὶ ἀνατρέψαι τὸ λυχνίον ἄκουσαν· (Plutarch, , chapter 6 4:1)
- καὶ παρ’ αὐτὸν οἴκημα μέγα, οὗ βωμόσ ἐστι καὶ λυχνίον ἀμφότερα χρυσᾶ δύο τάλαντα τὴν ὁλκήν. (Flavius Josephus, Contra Apionem, 220:2)
