ἰδιώτης
First declension Noun; Masculine
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
ἰδιώτης
ἰδιώτου
Structure:
ἰδιωτ
(Stem)
+
ης
(Ending)
Sense
- a private person, one not engaged in public affairs
- (adjectival use) private, homely
- commoner, plebeian
- uneducated person, layman, amateur
- one who is not in the know, an outsider
- an ignorant person, idiot
- one who is awkward, clumsy
- (in the plural) one's countrymen
Declension
First declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- ὁ μὲν δὴ πολὺσ ὅμιλοσ, οὓσ ἰδιώτασ οἱ σοφοὶ καλοῦσιν, Ὁμήρῳ τε καὶ Ἡσιόδῳ καὶ τοῖσ ἄλλοισ μυθοποιοῖσ περὶ τούτων πειθόμενοι καὶ νόμον θέμενοι τὴν ποίησιν αὐτῶν, τόπον τινα ὑπὸ τῇ γῇ βαθὺν Αἳδην ὑπειλήφασιν, μέγαν δὲ καὶ πολύχωρον τοῦτον εἶναι καὶ ζοφερὸν καὶ ἀνήλιον, οὐκ οἶδ’ ὅπωσ αὐτοῖσ φωτίζεσθαι δοκοῦντα πρὸσ τὸ καὶ καθορᾶν τῶν ἐνόντων ἕκαστον βασιλεύειν δὲ τοῦ χάσματοσ ἀδελφὸν τοῦ Διὸσ Πλούτωνα κεκλημένον, ὥσ μοι τῶν τὰ τοιαῦτα δεινῶν τισ ἔλεγε, διὰ τὸ πλουτεῖν τοῖσ νεκροῖσ τῇ προσηγορίᾳ τετιμημένον. (Lucian, (no name) 2:1)
- ἀμαθεῖσ καὶ ἰδιώτασ πλῆθοσ μαχαιρίδων προτιθέντασ καὶ κάτοπτρον μεγάλα, οὐ μὴν λήσειν γε διὰ ταῦτα οὐδὲν εἰδότασ. (Lucian, Adversus indoctum et libros multos ementem, (no name) 29:4)
- πρὸσ τίνων οὖν ἠδίκησαι, εἰ μήτε τοὺσ ἰδιώτασ μήτε τοὺσ φιλοσόφουσ αἰτιᾷ ; (Lucian, Fugitivi, (no name) 4:3)
- ἐπιθυμῶν δὲ δόξησ καὶ τοῦ πρωτεῦσαι παρὰ τοῖσ Ἕλλησιν ἐπὶ σοφίᾳ, καθάπερ αὐτὸσ εἴρηκεν, ἐπὶ τὸ γράφειν ἃ διανοηθείη κατέφυγεν, οὐ περὶ μικρῶν τὴν προαίρεσιν ποιούμενοσ οὐδὲ περὶ τῶν ἰδίων συμβολαίων οὐδὲ ὑπὲρ ὧν ἄλλοι τινὲσ τῶν τότε σοφιστῶν, περὶ δὲ τῶν Ἑλληνικῶν καὶ βασιλικῶν καὶ πολιτικῶν πραγμάτων, ἐξ ὧν ὑπελάμβανε τάσ τε πόλεισ ἄμεινον οἰκήσεσθαι καὶ τοὺσ ἰδιώτασ ἐπίδοσιν ἕξειν πρὸσ ἀρετὴν. (Dionysius of Halicarnassus, De Isocrate, chapter 1 1:1)
- ἔχων δὲ πολλοὺσ αὐτοῦ καὶ ἄλλουσ διεξιέναι λόγουσ πρὸσ πόλεισ τε καὶ δυνάστασ καὶ ἰδιώτασ γραφέντασ, ὧν οἳ μὲν εἰσ ὁμόνοιαν καὶ σωφροσύνην τὰ πλήθη παρακαλοῦσιν, οἳ δὲ εἰσ μετριότητα καὶ νόμιμον ἀρχὴν τοὺσ δυνάστασ προάγουσιν, οἳ δὲ κοσμίουσ τῶν ἰδιωτῶν ἀπεργάζονται τοὺσ βίουσ, ἃ δεῖ πράττειν ἕκαστον ὑποτιθέμενοι, δεδοικὼσ μὴ πέρα τοῦ δέοντοσ ὁ λόγοσ ἐκμηκυνθῇ μοι, ταῦτα μὲν ἐάσω, τοῦ δ’ εὐπαρακολούθητα γενέσθαι μοι μᾶλλον τὰ πρόσθεν εἰρημένα, καὶ τῆσ διαφορᾶσ ἕνεκα, ᾗ διαλλάττει Λυσίου, τὰσ ἀρετὰσ αὐτῶν εἰσ βραχύτερον συναγαγὼν λόγον ἐπὶ τὰ παραδείγματα μεταβήσομαι. (Dionysius of Halicarnassus, De Isocrate, chapter 101)