Hellas Alive Dictionary - ευδαιμονικος

Ancient Greek Dictionary

First/Second declension Adjective; Transliteration:

Principal Part: εὐδαιμονικός εὐδαιμονική εὐδαιμονικόν

Structure: εὐδαιμονικ (Stem) + ος (Ending)

Etym.: from eu)dai/mwn

First/Second declension

	Positive	Comparative	Superlative
Adjective	εὐδαιμονικός εὐδαιμονικοῦ	εὐδαιμονικότερος εὐδαιμονικοτεροῦ	εὐδαιμονικότατος εὐδαιμονικοτατοῦ
Adverb	εὐδαιμονικώς	εὐδαιμονικότερον	εὐδαιμονικότατα

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

εὐδαιμονικόν γ’ ἄνθρωπον εἴρηκασ σαφῶσ. (Aristophanes, Ecclesiazusae, Episode15)
"Σάτυροσ δ’ ἐν τοῖσ βίοισ Ἀνάξαρχόν φησι τὸν εὐδαιμονικὸν φιλόσοφον ἕνα τῶν Ἀλεξάνδρου γενέσθαι κολάκων καὶ συνοδεύοντα τῷ βασιλεῖ, ἐπεὶ ἐγένετό ποτε βροντὴ ἰσχυρὰ καὶ ἐξαίσιοσ ὡσ πάντασ πτῆξαι, εἰπεῖν μή τι σὺ τοιοῦτον ἐποίησασ, Ἀλέξανδρε, ὁ τοῦ Διόσ; (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 6, book 6, chapter 55 3:21)
τήρησιν εὐδαιμονικὸν ἔργον ἡγεῖτο καὶ μακάριον, τίσ ἂν ἐζήλωσε τὴν ἀνόητον ταύτην πρόνοιαν καὶ κενόσπουδον ἐπιμέλειαν; (Plutarch, De communibus notitiis adversus Stoicos, section 22 8:1)
εὐδαιμονικὸν γὰρ καὶ καλὸν καὶ τὸ προσεπικτᾶσθαι τιμήν. (Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 9 31:2)
πᾶν ὃ ἂν δῷσ, ἐγὼ αὐτὸ ποιήσω μακάριον, εὐδαιμονικόν, σεμνόν, ζηλωτόν. (Epictetus, Works, book 3, 15:2)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.

bab2min@gmail.com