ἀ̄θάνατος
First/Second declension Adjective;
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
ἀ̄θάνατος
ἀ̄θάνατος
ἀ̄θάνατον
Structure:
ἀ
(Prefix)
+
̄θανατ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Etym.: a_q- always in the adj. and all derivs., v. A a, fin.
Sense
- undying, immortal
- everlasting, perpetual
- maintained at a constant figure
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- Ἔτι γὰρ μέλει σοι τῶν προβάτων ἀθανάτῳ γεγενημένῳ καὶ ἐνταῦθα συνεσομένῳ μεθ̓ ἡμῶν; (Lucian, Dialogi deorum, 4:3)
- "ἔχει γὰρ τὸ ἰὴ παιὰν ἐπίφθεγμα, ὥσ φησιν Γόργων ἐν τῷ Περὶ τῶν ἐν Ῥόδῳ θυσιῶν, ἐπ’ Ἀντιγόνῳ δὲ καὶ Δημητρίῳ φησὶν Φιλόχοροσ Ἀθηναίουσ ᾄδειν παιᾶνασ τοὺσ πεποιημένουσ ὑπὸ Ἑρμοκλέουσ τοῦ Κυζικηνοῦ, ἐφαμίλλων γενομένων τῶν παιᾶνασ ποιησάντων πάντων καὶ τοῦ Ἑρμοκλέουσ προκριθέντοσ, ἀλλὰ μὴν καὶ αὐτὸσ Ἀριστοτέλησ ἐν τῇ Ἀπολογίᾳ τῆσ ἀσεβείασ, εἰ μὴ κατέψευσται ὁ λόγοσ, φησίν οὐ γὰρ ἄν ποτε Ἑρμείᾳ θύειν ὡσ ἀθανάτῳ προαιρούμενοσ ὡσ θνητῷ μνῆμα κατεσκεύαζον καὶ ἀθανατίζειν τὴν φύσιν βουλόμενοσ ἐπιταφίοισ ἂν τιμαῖσ ἐκόσμησα τὸ σῶμα. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 15, book 15, chapter 5113)
- τὺ δ’, ὦ μάκαιρα, μειδιάσαισ’ ἀθανάτω προσώπω ἤρε’, ὄττι δἦν τὸ πέπονθα κὤττι δηὖτε κάλημι, κὤττ’ ἔμω μάλιστα θέλω γενέσθαι μαινόλᾳ θύμω· (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 2323)
- ἀναγκάζονται, πολλάκισ ἀπαγορεύοντοσ οὐκ ἐνδιδόντεσ ἀλλὰ προσβιαζόμενοι θνητὸν ἀθανάτῳ καὶ γηγενὲσ Ὀλυμπίῳ συναμιλλᾶσθαι καὶ συνεξανύτειν. (Plutarch, De tuenda sanitate praecepta, chapter, section 27 2:1)
- καί μοι δοκεῖ τὴν μειρακιώδη καὶ σοβαρὰν ἐκείνην προσωνυμίαν ἓν τοῦτο ποιεῖν ἀνεπίφθονον καὶ πρέπουσαν, οὕτωσ εὐμενὲσ ἦθοσ καὶ βίον ἐν ἐξουσίᾳ καθαρὸν καὶ ἀμίαντον Ὀλύμπιον προσαγορεύεσθαι, καθάπερ τὸ τῶν θεῶν γένοσ ἀξιοῦμεν αἴτιον μὲν ἀγαθῶν, ἀναίτιον δὲ κακῶν πεφυκὸσ ἄρχειν καὶ βασιλεύειν τῶν ὄντων, οὐχ ὥσπερ οἱ ποιηταὶ συνταράττοντεσ ἡμᾶσ ἀμαθεστάταισ δόξαισ ἁλίσκονται τοῖσ αὑτῶν μυθεύμασι, τὸν μὲν τόπον, ἐν ᾧ τοὺσ θεοὺσ κατοικεῖν λέγουσιν, ἀσφαλὲσ ἕδοσ καὶ ἀσάλευτον καλοῦντεσ, οὐ πνεύμασιν, οὐ νέφεσι χρώμενον, ἀλλ’ αἴθρᾳ μαλακῇ καὶ φωτὶ καθαρωτάτῳ τὸν ἅπαντα χρόνον ὁμαλῶσ περιλαμπόμενον, ὡσ τοιαύτησ τινὸσ τῷ μακαρίῳ καὶ ἀθανάτῳ διαγωγῆσ μάλιστα πρεπούσησ, αὐτοὺσ δὲ τοὺσ θεοὺσ ταραχῆσ καὶ δυσμενείασ καὶ ὀργῆσ ἄλλων τε μεστοὺσ παθῶν ἀποφαίνοντεσ οὐδ’ ἀνθρώποισ νοῦν ἔχουσι προσηκόντων. (Plutarch, , chapter 39 2:1)