Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 88:

καὶ μὴν εἰ μὲν, ὅθ’ οὑτοσὶ περιῆν, πᾶσαν ἡντιναοῦν ὑπὸ μεγαλοψυχίασ ἀπηξίωσε χάριν καὶ μηδὲν ὧν εἰσ ἡμᾶσ ἔδρασεν ἐζήτησε πλέον, ἀλλ’ ἀποχρῆν ᾠήθη μόνον τὸ πολλοῦ τινοσ ἄξιοσ γεγονέναι τῇ πόλει, ἔδει δή που τὴν ἀρετὴν ἐκείνου δυσωπηθέντασ ἡμᾶσ καὶ τὰσ ὑπερφυεῖσ αὐτοῦ πράξεισ ὥσπερ ἔμψυχόν τινα νομίσαντασ στήλην φιλοτιμότατα νῦν τῷ ’κείνου χρῆσθαι παιδὶ, καὶ πρὸσ αὐτὸν τοῦτον ἀπομνημονεῦσαι τὴν χάριν, καὶ οὐχ ὅσον ἀτελείασ, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἑτέρων αὐτὸν ἀξιῶσαι. νῦν δὲ καὶ αὐτῷ καὶ παιδὶ τῷ αὐτοῦ πάλαι ταυτησὶ μεταδόντεσ, νῦν ἕτερόν τι βουλεύσεσθε; καὶ πῶσ οὐκ ἄτοπον τὴν μὲν ὠφέλειαν τὴν παρ’ ἐκείνου βεβαίαν καθάπαξ καθεστάναι τῇ πόλει, ἃ δὲ τούτου χάριν ἐκείνῳ διανενόησθε, ταῦτ’ εἰσ παλινῳδίαν τετράφθαι;