Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 81:

ἐμοὶ δὲ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ Λεπτίνου θαυμάζειν ἔπεισιν, ὅπωσ πανοῦργοσ ὢν καὶ δεινὸσ πράγμασι χρῆσθαι τοῦτ’ ἠγνόηκεν ὅτι περ οἷσ τοὺσ ἄλλουσ ἀφαιρεῖται τὰσ δωρεὰσ, κατ’ αὐτὸσ αὑτοῦ κινεῖ τὸν ἀνάγυρον, ἑαυτὸν ἀποστερῶν τῶν μεγίστων, παρρησίασ καὶ δόξησ καὶ λόγων καὶ τοῦ περὶ ὧν ἂν ἑκάστοθ’ αἱρῆται παρελθεῖν εἰσ μέσουσ ἐξεῖναι. οὐ γὰρ ὁ τὴν ἐν πρυτανείῳ σίτησιν ἢ ἀτέλειαν ἢ πλέθρα γῆσ ἤ τι τοιοῦτον λαμβάνων, μόνοσ οὗτοσ δῶρα λαμβάνει, ἀλλὰ καὶ ὃν ἂν ὁ δῆμοσ ἀξιώσῃ ταυτησὶ τῆσ παρόδου, καὶ οὗτοσ αὐτὸ τοῦτο δῶρα λαμβάνει· καὶ τοσοῦτον μᾶλλον ταῦτα δεῖ δῶρα καλεῖν ἢ ’κεῖνα, ὅσον ἐκεῖνα μὲν ἀπόδοσισ ἂν μᾶλλον δικαίωσ καλοῖτο ἢ δῶρα, ταῦτα δὲ καθαρῶσ ἐστι δῶρα μηδὲν προεισενεγκοῦσι δοθέντα.