Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 17:

διὰ τί; ὅτι οὐ παρὰ τὴν ἡμετέραν διαγνώμην καὶ ψῆφον, οὐδ’ ὅτι περ ἃ προσῆκε, περὶ τούτων εἰδότεσ, εἶθ’ ἑκόντεσ ταῦτ’ ἀφέντεσ ἃ μὴ προσῆκεν εἱλόμεθα, ἀλλὰ παρὰ τὴν τῶν πραγμάτων ἀνωμαλίαν καὶ τοὺσ καιροὺσ καὶ ὅ τι τοιοῦτον εἴποι τισ ἂν, ταῦθ’ οὕτω ξυνέβη. ὡσ ἡμεῖσ μὲν ὅπωσ βέλτιστα ταῦτ’ ἔσται πάντα καὶ ποιεῖν καὶ λέγειν ᾠήθημεν δεῖν· εἰ δὲ μηδὲν ὧν βουλόμεθα γέγονε, τὴν τῶν ξυμπεσόντων ἀνάγκην, μὴ ἡμᾶσ αἰτιῶ. ὥσπερ γὰρ ὁ τοῖσ πράγμασι κεχρημένοσ ἀβούλωσ τὴν μὲν ἐντεῦθεν ἀηδίαν μόνοσ εἰκότωσ φέρεται, ἂν δέ τι χρηστὸν ἀποβῇ, ἑτέρωθεν δεῖ τὴν αἰτίαν ζητεῖν, οὕτωσ ὁ μετὰ βουλῆσ ὅτι πλείστησ ἐπὶ τὰ ἔργα χωρῶν κατορθοῖ μὲν, ὡσ τὸ εἰκὸσ, ἀεὶ δήποτε καὶ ὧν ἐθέλει τυγχάνει, ἂν δέ τί που καὶ σφαλῇ τύχῃ τινὶ, καὶ οὕτωσ ἐπαίνων ἄξιοσ ἂν εἰή, τοῦ δικαίου νικῶντοσ·