Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 192:

οἳ τοῦ μὲν Διὸσ οὐδὲν χείρουσ φασὶν εἶναι, τοῦ δ’ ὀβολοῦ τοσοῦτον ἡττῶνται· ὀνειδίζουσι δὲ τοῖσ ἄλλοισ, οὐ τῶν πραγμάτων κατεγνωκότεσ, ἀλλὰ φθονοῦντεσ ὅτι αὐτοὶ ταῦτα πράττειν οὐ δύνανται. εἰ δέ τισ αὐτῶν περὶ τῆσ ἐγκρατείασ διαλεγομένων ἀπαντικρὺ σταίη ἔχων ἔνθρυπτα καὶ στρεπτοὺσ, ἐκβάλλουσι τὴν γλῶτταν ὥσπερ ὁ Μενέλεωσ τὸ ξίφοσ. αὐτὴν μὲν γὰρ ἐὰν ἴδωσι τὴν Ἑλένην, Ἑλένην λέγω; θεράπαιναν μὲν οὖν ὁποίαν ἐποίησε Μένανδροσ τὴν Φρυγίαν, τῷ ὄντι παιδιὰν ἀποφαίνουσι τοὺσ Σατύρουσ τοῦ Σοφοκλέουσ. ἀλλὰ μὴν τήν γ’ ἀπιστίαν καὶ πλεονεξίαν αὐτῶν οὐδὲν δεῖ γνῶναι παρακαταθέμενον, αὐτοὶ γὰρ λαμβάνουσιν ὅ τι ἂν δυνηθῶσιν·