Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 170:

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 170:)

ἐγὼ μὲν ἐκεῖνο οἶμαι. ἐλέγχειν μὲν γὰρ δή που καὶ τοῦτον κἀκεῖνον βούλεται καὶ οὐκ ἔνεστ’ εἰπεῖν ὡσ τὸν Ἀλκιβιάδην μὲν, τὸν Φαῖδρον δὲ οὔ. ὥστ’ εἰ πρὸσ τοῦτον διὰ τοῦτο κατηγόρηκε τοῦ Περικλέουσ, εἰκὸσ ἦν καὶ πρὸσ ἐκεῖνον. τὸ διάφορον δὲ οὐ μικρόν. πρῶτον μὲν γὰρ περὶ συγγενοῦσ πρὸσ τοῦτον ἐβλασφήμει καὶ ἐπιτρόπου, καίτοι ὥσπερ οὐκ ἦν εἰκὸσ τὸν πατέρα αὐτοῦ πρὸσ αὐτὸν ψέγειν, οὐδ’ εἰ φαυλότατοσ τῶν πολιτῶν ἦν, οὕτωσ οὐδὲ τὸν θεῖον κακίζειν, οὐδ’ εἰ συνῄδει τι τοιοῦτον, εἰσ καιρὸν ἐγίγνετο. οὐ γὰρ ὁμοίωσ ἐκείνῳ τε κακῶσ ἀκούειν καὶ τούτῳ τῶν κατ’ ἐκείνου λόγων ἀκούειν προσῆκεν. ἔπειτα πρὸσ ἄνθρωπον ἐγίγνονθ’ οἱ λόγοι μὴ ὅτι Περικλέουσ ῥᾳδίωσ ἂν ὑπερφρονήσαντα, ἀλλὰ τοιοῦτον ὥσθ’ ὅ γ’ Αἰσχίνησ φησὶ περὶ αὐτοῦ ὅτι κἂν τοῖσ δώδεκα θεοῖσ ἥδιστα ἐπετίμησε. τοσοῦτον αὐτῷ φρονήματοσ περιῆν καὶ τοῦ μηδένα μηδενὸσ ἄξιον εἶναι νομίζειν. διόπερ καὶ ὅ γ’ ἐκείνου Σωκράτησ οὐ τὴν αὐτὴν ἐτράπετο. ἀλλὰ τί φησί; ἔπειτ’ ἐστὶν ὁ τοῦ Θεμιστοκλέουσ ἔπαινοσ, δυοῖν ἕνεκεν ὀρθῶσ ἔχων οἶμαι, τῆσ τε ἀληθείασ καὶ τοῦ καιρὸν ἔχειν τῷ μειρακίῳ τοὺσ λόγουσ. καὶ οὐ κακῶσ λέγει τὸν Θεμιστοκλέα παρόντοσ ἐκείνου, ὅπωσ μὴ ἔτι μᾶλλον ἀκούων διαφθείροιτο, οὐδέ γε εἰσ παραμυθίασ μέροσ αὐτῷ κατατίθεται τὸ μὴ μόνον αὐτὸν τῇ ἀμαθίᾳ συνοικεῖν, ἀλλὰ καὶ πάντασ εἶναι τοιούτουσ ὅσοι τὰ τῆσ πόλεωσ πράττουσιν·

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION