Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 93:

τοῦτο καὶ ὁπλίταισ ἀγαθὸν παράδειγμα καὶ ἱππεῦσι καὶ τοξόταισ καὶ τριηρίταισ καὶ πᾶσι πόλεωσ πληρώμασιν. οὐ χρὴ, φησὶ, τοῖσ ἐναντίοισ διδόναι τὰ νῶτα οὐδὲ αἰσχρὰν σωτηρίαν ζητεῖν, οὐδ’ ἀφέντασ τοὺσ περὶ τῶν δικαίων λογισμοὺσ ἐφεῖναι τῷ φέροντι, οὐδὲ φεύγειν ὅπωσ τισ μὴ μάχηται. οὔκουν ἔγωγε, φησὶ, φεύγων ᾠχόμην εἰσ Ἰταλίαν, οὐδ’ ἐκεῖ πόλιν ἠξίουν οἰκίζειν, καίτοι τῶν μάντεων κελευόντων, ἀλλ’ ἔμενον τὰσ τριήρεισ ἔχων, οὗ καιρὸσ ἦν ὑπὲρ τῆσ Ἑλλάδοσ ἀντιτάξασθαι. καὶ ἐπειδὴ τἀν τῇ γῇ κατείληπτο, ἤρκει μοι τῆσ θαλάττησ μικρὸν μέροσ· καὶ σοὶ, φησὶ, παραινῶ μένειν καὶ σώζειν τὴν τάξιν, ἐάν τε ὁπλιτῶν ἀγῶνα ἀγωνίζῃ ἐάν τέ τιν’ ἱππέων ἄν θ’ ὁντινοῦν. ἐὰν δὲ καὶ πάντων ἐξείργῃ, γενοῦ μοι θαλάττιοσ τοῦτον τὸν χρόνον, ἐνταῦθ’ ὁπλίτευσον, προβαλοῦ τὴν ἀσπίδα ἀπὸ τῆσ νεὼσ, εἰ δ’ οἱο͂́ν τε καὶ ἐξ αὐτῆσ τῆσ θαλάττησ ὑπὲρ τοῦ ῥοθίου φέρε.