Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 12:

ἐπεὶ ὅτι γε ᾔδειν καὶ περὶ τούτων λέγειν, ὡσ οὐδὲ τούτοισ ἔνοχοσ Περικλῆσ, σιωπῆσαι χαλεπώτερον ἢ πειρωμένῳ δεικνύειν εὑρεῖν ὅ τι χρὴ λέγειν. πρῶτον μὲν οὖν ὡσ οὐ λάλουσ ἐποίησε μέγιστον, οἶμαι, κἀνταῦθα σημεῖον τὸ μὴ ἐπὶ τῶν ἐκείνου χρόνων γενέσθαι τῇ πόλει τὴν διαβολὴν ταύτην, ἀλλ’ ὕστερον ἡνίκα τὸν μὲν ἤδη λαμπρῶσ ἐπόθουν, τοὺσ δὲ παρόντασ πλείω λαλοῦντασ ἢ φρονοῦντασ εὑρ́ισκον καὶ οὐδαμῶσ τὸ τοῦ Περικλέουσ ἀγαθὸν σώζοντασ. ὥστ’ ἐξ αὐτῶν ὧν τοὺσ ὕστερον ᾐτιάσαντο καὶ ὧν ὑπὸ τῶν μετ’ ἐκεῖνον διεβλήθησαν τά γ’ ἐκείνου σεμνύνεται. ὥσπερ γὰρ ἰατροῦ χρηστοῦ τελευτήσαντοσ καὶ κατὰ πολλὴν τὴν ἄδειαν ἤδη διαιτωμένων ὕστερον ἡ νόσοσ ἐπελθεῖν ἴσχυσεν. ὥστ’ ἔκ γε τῶν εἰκότων οὐκ ἀφεῖσθαι μόνον τῆσ αἰτίασ, ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτὸ τοῦτο μειζόνωσ εὐδοκιμεῖν αὐτῷ προσῆκεν ἀντὶ τοῦ μέχρι τούτου τοῦ χρόνου, ὥσπερ ἡ Διοτίμα δέκα ἔτη τῆσ νόσου δυνηθεῖσα ἀναβαλέσθαι τῇ πόλει εἰσ εὐεργεσίασ μέροσ, οἶμαι, κατέθετο καὶ οὐδεὶσ ἐκείνην αἰτιᾶται τῶν ὕστερον συμβάντων, ἀλλὰ τοῦ μὲν μὴ πρότερον συμβῆναι πάντεσ ἂν εἰκότωσ, τοῦ δὲ ὅλωσ οὐδείσ. οὐ γὰρ ἐκείνη ταῦτα ἐποίησεν, ἀλλ’ εἰσ ὅσον ἐξῆν ἐκώλυσεν· ὥστ’ οὐδ’ ἂν συμβεβηκὸσ εἰή τὴν ἀρχὴν τό γε ἐκείνησ μέροσ. σὺ δὲ Μαντινικὴν μὲν ξένην καὶ Μιλησίαν ἐπίστασαι κοσμεῖν καὶ οὕστινασ ἄν σοι δοκῇ πάνυ ῥᾳδίωσ μεγάλων ἠξίωσασ, τῶν δὲ Ἑλλήνων τοὺσ ἄκρουσ καὶ παρὰ πᾶσι βεβοημένουσ ἐν φαύλῳ καθαιρεῖσ, οὐδὲν διαφερόντωσ ἢ εἴ τίσ τινα τῶν μαγείρων ὡσ ἀληθῶσ, ἢ καὶ ἄλλο τι τῶν τυχόντων ἀνδραπόδων. αἴτιον δὲ οὐ τὸ ἀγνοεῖν τὴν ἀξίαν, ἀλλὰ πῶσ ἂν εἴποιμι εὐπρεπῶσ;