Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 26:

ἑτέρου δ’ ὅτι συμπίπτει τῇ πάσῃ φιλανθρωπίᾳ τῆσ πόλεωσ, ἣν ἄρτι διεξιόντεσ ἐπαυσάμεθα, ὁ τῶν ἔργων τῶν ἐν τοῖσ πολέμοισ ἐξετασμὸσ, ὥσθ’ ἡμῖν πάλιν ἀρχὴν ἐκ τελευτῆσ ἐπανήκειν. καὶ τοῦτο μὲν ἐν τῇ Ἀττικῇ τὸ ἔργον ἐκρίθη, καὶ διὰ τῆσ τῶν ἱκετευσάντων σωτηρίασ ἅπασαν τὴν Πελοπόννησον ἠλευθέρωσε, τοσούτῳ χεῖρον ἐκείνων διακειμένην ὅσῳ τοῖσ μὲν μὴ καταφεύγειν ἀπορρηθὲν, τοῖσ δὲ μὴ δέχεσθαι, οἱ μὲν διὰ τῆσ πόλεωσ ἄδειαν εὑρ́οντο, οἱ δ’ οὐκ εἶχον ὅπωσ μὴ ποιήσουσι τὸ κελευόμενον· σχεδὸν μὲν οὖν οὐδὲ τὰσ ἀποικίασ εὑρ́οι τισ ἂν τοῦτο τὸ μέροσ τῶν λόγων διαπεφευγυίασ. οὐ γὰρ ἄνευ μεγάλων ἀγώνων οὐδὲ τοῦ πανταχοῦ κρατεῖν οὐδ’ αὗται δή που συνέβησαν. ἐπάνειμι δ’ ὅθεν ἐπαυσάμην. οὐ τοίνυν μόνον ταῖσ ἄλλαισ δωρεαῖσ οὐδὲ τῇ τῶν καταφευγόντων δή που θεραπείᾳ καὶ προστασίᾳ, οὐδ’ οἷσ, ὡσ εἴπομεν, ηὔξησε τὸ Ἑλληνικὸν τῆσ εἰσ πάντασ ἀρετῆσ καὶ μεγαλοψυχίασ ἐναργῆ δείγματα ἐξήνεγκεν ἡ πόλισ ἡμῖν, ἀλλ’ οὐδείσ ἐστιν ἀγὼν ὅτου δεῆσαν ὤκνησεν, ἀλλ’ ἀμείνων περὶ τοὺσ δεηθέντασ ἢ ’κεῖνοι συνεβούλοντο ἐγένετο. ἀφ’ ὧν δ’ ἠρξάμεθ’ ἀρτίωσ τὴν ὅλην φιλανθρωπίαν ἐξετάζειν, ταῦθ’ ἡμῖν καὶ νῦν τῆσ ἐπὶ τῶν ἀγώνων ἀρχέτω, τοὺσ σὺν Εὐρυσθεῖ Πελοποννησίουσ μεθ’ ὅσου τοῦ κρείττονοσ ἠμύνατο ὑπὲρ τῶν Ἡρακλειδῶν καὶ τὸ πρᾶγμα ὡσ μετέθηκεν. ὃν γὰρ οὐ πόλισ, οὐκ ἀνὴρ, οὐ γένοσ οὐδὲν τῶν ἐν τοῖσ Ἕλλησιν ὑφίστατο, καὶ ᾧ τοσοῦτον περιῆν ὥστ’ ἀπειλεῖν ἀπειλὰσ κοινὰσ τοῖσ τε Ἡρακλέουσ παισὶ καὶ ταῖσ πόλεσι, τοῖσ μὲν, εἰ φανήσονται, ταῖσ δὲ, εἰ δέξονται τοῦτον, εἰσ τοῦτ’ ἤγαγεν ὥστ’ αὐτὸν οἴκοι ταφῆσ μὴ τυχεῖν, καὶ τῆσ ἐξουσίασ, ἧσ παρ’ ἀξίαν ἀπέλαυσεν Εὐρυσθεὺσ, τὴν τελευτὴν ἡ πόλισ εὑρ͂ε κατ’ ἀξίαν. καὶ τοῦτ’ ἄρ’ ἐκεῖνοσ ἐν καιρῷ μόνον ὕβρισε· τοῖσ γὰρ ὑπάρχουσι θαρρήσασ ἔδωκε δίκην.