Aristides, Aelius, Orationes, Ἐπὶ Ἀλεξάνδρῳ ἐπιτάφιος 11:

καὶ μὴν τά γε ὕστερον τί τισ ἂν λέγοι; ἠνίασε δέ με καὶ ἡ παράκλησισ αὐτοῦ, μυρία γὰρ δὴ ἐπὶ μυρίοισ καὶ αὐτὸσ παρὼν καὶ διὰ γραμμάτων ὕστερον ᾔτει με τῶν συγγραμμάτων τῶν ἐμῶν ἀναθεῖναι μετὰ τῶν ἄλλων βιβλίων ὑμῖν, ἐπαγγελλόμενοσ τάξιν αὐτοῖσ τὴν πρώτην. ἐγὼ δ’ ἔτι ἐπισκέψασθαι αὐτὰ χρῄζων οὐκ εἶχον ὑπακοῦσαι. οὕτωσ οὔτε ἀνέγραψεν Ἀλέξανδροσ βιβλία ἡμέτερα οὔτε ἔγνω τὰ πλείω. ἀλλὰ μὴν τήν γε ψῆφον ἣν ἤνεγκεν ἀεὶ περὶ τῶν λόγων τῶν ἡμετέρων, φθόνου μὲν οὐκ οἶδα εἰ κρείττω, μείζω δὲ ὑπερβολῆσ ἤνεγκεν· ἃ πάντα καὶ μεμνῆσθαί με ἐκείνου καὶ συμφορὰν οὐ φαύλην ἄγειν τὸ συμβεβηκὸσ ποιεῖ, καὶ προσέτι μὴ δοκεῖν πολυπραγμονεῖν πρὸσ ὑμᾶσ νυνὶ διαλεγόμενον. ἐβουλόμην δ’ ἂν καὶ τὸ σῶμα βέλτιον ἔχειν μοι τῶν τε ἄλλων ἕνεκα καὶ ὅπωσ κἀμοί τι ἔχοιτε χρῆσθαι· ὡσ ἐγὼ τοὺσ ἐκείνῳ προσήκοντασ ἴσον ἐμαυτῷ προσήκειν ὑπολαμβάνω.