Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 72:

πρὸσ ὃν ἔγωγ’ ἂν φαίην ὅτι εἰ μὲν τῶν ἐπαινουμένων, ὦ τᾶν, ταῦτ’ ὄντα τυγχάνει, πῶσ ἐν τοῖσ ἄλλοισ ἀξιοῖσ τιμωρίασ; εἰ δὲ τῆσ φαυλοτάτησ πέφυκε μοίρασ, πῶσ ἃ παρ’ ἄλλοισ ὄντα κολάζεισ, τούτοισ αὐτὸσ ὡσ βελτίστοισ δεῖν οἰεί κεχρῆσθαι; καὶ μὴν εἰ τὸ πρὸσ οὑστινασοῦν ἰδίᾳ γιγνόμενον βλάβοσ μέμψεωσ ἄξιον, ἦ που τὸ δημοσίᾳ καὶ κοινῇ τὴν βλάβην ἐπάγον οὐδὲ παραίτησιν ἴσχει. ὑμεῖσ τοίνυν φαῦλον μὲν ὁντινοῦν τῶν πολιτῶν καὶ δόξαν οὐκ ἀγαθὴν κεκτημένον οὕτω μισεῖτε ὡσ καὶ τῆσ πόλεωσ τάχιστ’ αὐτὸν ἐξελαύνειν, ἐφ’ ᾧ μὴ καὶ τοὺσ ἄλλουσ ὑπὸ τούτου βεβλάφθαι καὶ πρὸσ πολλοὺσ ἥκειν τὸ νόσημα. ἐὰν δὲ τὸν Λεπτίνου βεβαιώσωμεν νόμον, οὐ μόνον δόξομεν ἐναγεῖσ τὰ τοιαῦτα, ἀλλὰ καὶ κοινὸν ἡμῖν αὐτοῖσ ἐπεγεροῦμεν τὸ μῖσοσ, καὶ τοὺσ εὐεργέτασ οὐ μᾶλλον ἀφαιρησόμεθα τὰ δοθέντα ἢ ἡμᾶσ αὐτοὺσ τὸ πιστεύεσθαι.