Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 19:

πῶσ οὐ παραπλήσιον ποιεῖσ εἰσ εὐκολίαν τουτουσὶ διαβάλλων, ὥσπερ ἂν εἰ καὶ τὸν Πύθιον κακίζειν ἠξίουσ, ὡσ οὐδὲν τῶν δεόντων ἐπίσταται, ὃσ καὶ τοῦ τί δεῖ ποιεῖν ἡγεμὼν τοῖσ ἄλλοισ καὶ σύμβουλόσ ἐστιν ἀσφαλὴσ, καὶ ξυμπάσησ ὡσ εἰπεῖν τῆσ οἰκουμένησ τὰ τοιαῦτα δημαγωγὸσ καὶ προφήτησ; οὐκοῦν δι’ ὧν νῦν ἡμῖν εὖ μάλα σαφῶσ ἀποδέδεικται, δέδεικται ὡσ ἡμεῖσ μὲν οὐχ ὅσον ἀπατᾶσθαι ῥᾴδιοι, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἀπατῶντασ παντὸσ μᾶλλον ἐξελέγχειν δεινοί· σὺ δὲ οἷσ λέγεισ οὐ μόνον ἀξιόχρεωσ εἶ τὰ τοιαῦτα πιστεύεσθαι, ἀλλὰ καὶ ὡσ εἰσ ἀπατωμένουσ τελεῖσ δίδωσ εἰκάζειν οἷσ περὶ ἡμῶν τοιαύτην ἔσχηκασ δόξαν. καὶ τοῦτο μὲν δὴ τοιοῦτον καὶ οὕτωσ ἀποφανθέν. σὺ δὲ καὶ ὅταν ἀτέλειαν ἐξελαύνῃσ τῆσ πόλεωσ, διὰ τὸ τὰσ μὲν λειτουργίασ ἐντεῦθεν φάσκειν ἐλαττοῦσθαι τῇ πόλει, δεῖν δὲ λειτουργιῶν, εἴπερ του, μᾶλλον δὲ ὡσ οὐδενὸσ τούτων πάντων λειτουργιῶν πόλεσι δεῖν·