Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 18:

τὸ γοῦν εἰσ αὐτὸν ἧκον ἅπαντ’ ἔχει καλῶσ, καὶ προνοίασ ἕνεκα καὶ σπουδῆσ καὶ τοῦ μηδὲν τῶν γιγνομένων ἐλλείπειν. ὥστε ἑώσ ἂν ᾖ τὸ τὰ βέλτισθ’ αἱρεῖσθαι, οὐδ’ ἂν εἷσ ἑκὼν ἀπατώμενοσ εἰή, ὥσ γε ἐγὼ νομίζω, κἂν μυριάκισ ἀποτύχῃ τοῦ τέλουσ. καὶ σὺ τοίνυν σκοπῶν ἂν μὲν ἡμᾶσ εὑρ́ῃσ σκέψεωσ ἀκριβοῦσ καὶ βουλῆσ ἐν οἷσ ἔξεστιν ἀμελοῦντασ καὶ μὴ λογισμῷ καὶ κρίσει τὸ πᾶν ἐνδιδόντασ, ἀλλ’ ἁπλῶσ οὕτω χρωμένουσ τοῖσ πράγμασι, τότ’ ἤδη καὶ ῥᾳδίουσ ἡμᾶσ εἶναι φάθι καὶ ἥττουσ ἀπάτησ. εἰ δὲ πρὸσ πᾶσι τοῖσ ἄλλοισ καὶ τοῦτ’ Ἀθηναίων ἐπίσημον, βουλαὶ καὶ δίκαι καὶ τὸ μετὰ πλείστων τε καὶ καλλίστων τῶν ψηφισμάτων ἑκασταχόσε χωρεῖν· οἵ γε καὶ τοὺσ στρατηγοὺσ αὐτοὺσ οὐ μόνον ἐντεῦθεν αἱροῦνται, ἀλλὰ καὶ πεπαυμένουσ εἰσ εὐθύνασ ἄγουσι·