Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 15:

ἔτι τοίνυν εἰ διαρρήδην μὲν παρὰ πάντων ὁμολογεῖται δεινούσ τινασ Ἀθηναίουσ μάλιστα πάντων τὰ δέοντα ξυνορᾶν καὶ ὃ τούτου κάλλιον, τῶν εὑρόντων ἄμεινον χρῆσθαι, σὺ δ’ οἷσ αὐτοὺσ φάσκεισ πρὸσ ἐξαπάτην ἔχειν ἑτοίμωσ, εἰσ Μελητίδασ ἐντάττεισ, ἡδέωσ ἄν σε ἐροίμην ποτέροισ δή τισιν ἡμᾶσ προσεκτέον τὸν νοῦν, πότερον πᾶσι τοῖσ ἄλλοισ ἢ σοί γε; οὐ γὰρ ἀμφοῖν, οἶμαι, φήσεισ, οὐδ’ οἱο͂́ν τε, ἀλλ’ ἀνάγκη δυοῖν θάτερον, ἢ πάντασ ἀνθρώπουσ οὐκ ἀληθῆ περὶ ἡμῶν φάσκειν νομίζειν, εἰ τῶν ἐξαπατωμένων ῥαδίωσ κατὰ τὸν σὸν λόγον ἡμεῖσ, ἢ μηδενὸσ λόγου τοὺσ σοὺσ ποιεῖσθαι φληνάφουσ, εἴ γε τὴν ἁπάντων μαρτυρίαν καὶ ψῆφον τοσοῦτον ἔχουσαν ἴσμεν τὸ συγκεχωρηκὸσ ὡσ μὴ μόνον ἑκασταχοῦ τῶν πραγμάτων ταύτην χρῆναι διώκειν καὶ προτιμοτέραν τῆσ ἐν μέρει πολλῷ τῷ ὄντι νομίζειν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐντεῦθεν φήμην θεὸν προσειρῆσθαι.