Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 8:

τί γὰρ οὐ τοὺσ ἀναξίουσ μόνουσ, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἀξίουσ ἁπλῶσ ἀτελείασ ἀποστερεῖσ; εἰ γὰρ τῷ ὄντι μόνοισ τουτοισὶ δυσχεραίνεισ, ἔδει δή που τούτων μεμνῆσθαι μόνων, τῶν δ’ ἄλλων ἀπέχεσθαι. νῦν δὲ οἷσ πάντασ ἁπλῶσ ὑπάγεισ τῷ νόμῳ ἐοίκασ οὐχ οὓσ λέγεισ μόνουσ κακίζων, ἀλλὰ κοινῇ πᾶσι βασκαίνων πάντασ ἀφαιρεῖσθαι πειρᾶσθαι τὰσ δωρεάσ. μᾶλλον δὲ οὐκ εἰκάζειν, ἀλλ’ εἰδέναι δίδωσ σαφῶσ μηδ’ ὁπωστιοῦν ἔχων πρὸσ ταῦτ’ ἀντειπεῖν. σκόπει δὲ καὶ οὕτωσ. εἰ ὅστισ ἀνάξιοσ, ὡσ αὐτὸσ λέγεισ, οὗτοσ καὶ ἀτελείασ ἀνάξιοσ, ἀνάγκη πᾶσα τοὺσ ἀξίουσ ταύτησ τυγχάνειν, ἵνα καὶ τὸ διάφορον ἑκατέρων σώζηται·