Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 4:

καὶ τίσ ἂν ταῦτα φήσειε; καίτοι εἰ τὸ πρὸσ τὴν πόλιν ἐρραστωνεῦσθαι καὶ μὴ τὴν γιγνομένην ταυτησὶ πρόνοιαν ἴσχειν οὐκ ἀγαθοῦ τινοσ καὶ δημοτικοῦ φάσκομεν εἶναι πολίτου· ὅταν τισ πρὸσ αὐτῷ τούτῳ καὶ ἃ ταύτῃ καθάπαξ λυμαίνεται, ταῦτα γράφειν καὶ νομοθετεῖν ἐκ περιουσίασ αἱρεῖται, ποῦ τουτονὶ θήσομεν; ὡσ μὲν οὖν πανοῦργοσ ἡμῖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ δύσνουσ καὶ τὰ τοιαῦτα Λεπτίνησ, καὶ ὡσ τῆσ ἀγαθῆσ καὶ τὴν πόλιν ἐξ ἀρχῆσ λαχούσησ ἀντίπαλοσ τύχησ, ἐν ὑστέρῳ καὶ δὴ σαφῶσ ἐπιδείξω· ὅτι δ’ οὐδὲν τῶν δεόντων καὶ ὧν τοῖσ πράγμασι μάλιστα δεῖ, ἀλλ’ ἃ μὴ χρὴ, συμβουλεύει, καὶ παρὰ τοὺσ κειμένουσ τῇ πόλει νόμουσ καινοτομεῖ, καινούσ τινασ αὐτὸσ εἰσ τὴν πολιτείαν εἰσάγων, νῦν ἐμοῦ λέγοντοσ εἴσεσθε.