Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 28:

χρὴ μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ μάλιστα χρὴ τὰ τοιαῦθ’ οὕτωσ περαίνειν καὶ τοῦτον τὸν τρόπον αἱρεῖσθαι νομοθετεῖν, καὶ τὸν μὴ ταύτῃ γε παρεσκευασμένον, ἀλλ’ ὁμόσε χωροῦντα πρῶτοσ ἔγωγ’ αὐτὸσ ἕλοιμ’ ἂν παρανόμων, ὅτι μὴ συνίδοι τὸ δέον. ἀλλ’ οὐ Λεπτίνησ τοιοῦτοσ. πόθεν; πολλοῦ γε καὶ δεῖ· εἰ μὲν γὰρ ἀτέλειαν ὁ νόμοσ ἐκέλευεν εἶναι, ὁ δ’ οὐ προσεῖχεν, ἀλλὰ καὶ πρὶν ἢ λελυκέναι τὸν νόμον καὶ δεῖξαι μὴ καλῶσ εἰρηκότα τἀναντία νομοθετεῖν αὐτὸσ ᾤετο χρῆναι, μαρτυρίαν καθ’ ἑαυτοῦ καταλείπει ὅτι παρανομεῖ. νῦν δὲ οὔτε νόμοσ ἦν ὁ κελεύων οὔθ’ οὗτοσ δή που παρανομεῖ τοιαῦτα νομοθετῶν· οὐ μᾶλλόν γε ἢ Σόλων ὁ παλαιόσ· ἀλλ’ εἰ χρὴ τἀληθὲσ εἰπεῖν, ὁ τἀναντία τοῖσ φανεροῖσ φρονῶν καὶ τὸ μὲν κοινῇ σῶζον τὴν πόλιν οὐ μὰ Δία σκοπῶν, ὃ δὲ πρὸσ ὀλέθρου ταυτηὶ καθειστήκει, πᾶσαν εἰσφέρων ὑπὲρ τούτου σπουδὴν, καὶ τῷ τοῖσ λόγοισ ᾗ βούλεται δύνασθαι χρῆσθαι νῦν μὲν πρὸσ τὸ δοκοῦν ἑαυτῷ μεμνημένοσ τῶν νόμων, νῦν δὲ τοὺσ οὐκ ὄντασ νόμουσ εἰσ νόμουσ τιθείσ· ὁποῖοσ αὐτὸσ εἶ. ὥσθ’ ὅταν ταῦτ’, ὦ Δημόσθενεσ, λέγῃσ, σαυτοῦ κατηγορεῖσ, οὐ Λεπτίνου, εἴ γε ὁ μὲν οὐ νόμου δή τινοσ περὶ ἀτελείασ κειμένου, ἀλλ’ ἔθουσ χθὲσ καὶ πρώην, ὦ Ζεῦ, εἰσκεκωμακότοσ τῇ πόλει τὸν ὑπὲρ τῆσ πολιτείασ τοῦτον εἰσήνεγκε νόμον, ὃν κάλλιστον καὶ δικαιότατον πάντεσ ἂν φαῖεν· σὺ δ’ αὐτὸν ἐλέγχειν ἐπιχειρῶν οὐ νόμῳ τοῦτο ποιεῖσ, ἀλλὰ κενοῖσ τισι λόγοισ καὶ μύθοισ παράγων, νόμων μὲν καὶ ἀληθείασ καθάπαξ ἀποστατοῦσι, ψεύδουσ δὲ καὶ παρανομίασ μεστοῖσ, κἂν χρησμῶν οὐδὲν ἧττον τούτοισ αὐτὸσ ἰσχυρίζῃ.