Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 2:

‐ ἀλλ’ ὅτι καὶ μεγίστη τισ ἐντεῦθεν γένοιτ’ ἂν τοῖσ πράγμασι βλάβη, εἰ τοῦθ’ ἑξῆσ διὰ πάντων χωρήσει. νῦν δὲ οἷσ τὰ τοιαῦτα συνηγορεῖ, καὶ οἷσ πλείω τούτων ἢ πάντων ὧν πώποτ’ εἶπεν ἢ συνεβούλευσε λόγον ποιεῖται, δυοῖν θάτερον λογίζεσθαι δίδωσιν, ἢ ’κεῖνα μὴ καλῶσ εἰρηκέναι ἢ ταῦτ’ οὐκ ὀρθῶσ ἐψηφίσθαι· μᾶλλον δὲ εἰ μὲν ὀρθῶσ ταῦτ’ ἔχει, κόμποσ ἐκεῖνα καὶ οὐδὲν ὑγιὲσ, εἰ δ’ ἐκ τῶν ἔργων ἐκείνοισ ἡ πίστισ, καὶ οὐδ’ ἂν εἷσ ἐξ ὧν, ὦ Δημόσθενεσ, ἔπραξασ φήσαι μὴ οὐ ταῦτα προσηκόντωσ εἰρῆσθαι, εὔδηλον πάντωσ ὡσ ἔξω λόγου τὰ τοιαῦτ’ ἐσπουδάκεισ, καὶ πρὶν ὑφ’ ὁτουοῦν ἐληλέγχθαι, κατ’ αὐτὸσ σαυτοῦ ταυτηνὶ φέρεισ τὴν ψῆφον. ἐγὼ δὲ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, οὐχ οὕτω δεινὸν εἶναι τοῦτον ἠξίουν ὡσ τοῦ βούλεσθαί τισιν ἕνεκα καταθέσθαι χάριν τῇ πόλει λυμαίνεσθαι, μηδὲ τῶν πρὸσ ταύτην δικαίων μείζω τὰ τούτων ποιεῖσθαι, μηδὲ βοηθεῖν τούτοισ οἰόμενον δεῖν ἔπειτ’ αὐτῇ πολεμεῖν, ἀλλ’ ὃ μέλλει κοινῇ συνοίσειν, τοῦθ’ ὡσ ἔθοσ αὐτῷ καὶ διανοεῖσθαι καὶ πράττειν ἀεί. ὅπου γὰρ καὶ τῶν ὡσ ἀληθῶσ ἡμῖν συμφερόντων ἔσθ’ ὅτε, μᾶλλον δ’ ἐν τῷ καθάπαξ, δι’ αὐτὴν ταύτην ὑπερορῶμεν, πῶσ οὐκ ἀλογία σαφὴσ ἑτέρῳ τῳ κατ’ αὐτῆσ χαρίζεσθαι; ὁ δὲ τοσοῦτον ἐδέησε τοῦ ταῦτ’ ἤδη πράττειν αἱρεῖσθαι, ὥσθ’ ὅσον πρόσθεν χρηστὸσ ἦν καὶ δημοτικὸσ καὶ τῆσ πολιτείασ ἀκριβὴσ σπουδαστὴσ, τοσοῦτον νῦν ἐξέστη τῆσ ὑποθέσεωσ, καὶ τοὐναντίον ἢ πρόσθεν τοῖσ πράγμασι χρῆται· οὐχ ἃ τῇ πόλει συμφέρει, ἀλλ’ ἃ τῷ Χαβρίου παιδὶ, ἢ εἰ βούλεσθε, οἷ αὐτῷ ‐ τὴν γὰρ δὴ τούτου μητέρα μετὰ τὴν ἐκείνου τελευτὴν αὐτὸσ γεγαμήκει ‐ ταῦθ’ ἡμᾶσ πείθειν ἐθέλων, μονονουχὶ ταῦτ’ ἐν τούτοισ βοῶν, ὡσ οὐδένα ποιοῦμαι τῆσ πόλεωσ λόγον, ἀλλὰ λῆροσ πάντ’ ἐμοὶ πρὸσ τὸ γένοσ.