Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 1:

πάντα μᾶλλον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἔγωγ’ ἂν ᾤμην ἢ Δημοσθένη ποτὲ τουτονὶ πρὸσ τοσοῦτον ἀπονοίασ καὶ τοῦ μὴ καλῶσ ἔχοντοσ ἥκειν ὡσ καὶ ἀτελείασ ἕνεχ’ ἡμῖν συμβεβουλευκέναι προῆχθαι, καὶ τοῦτο πολλοῦ τινοσ εἶναι φάναι, καὶ φέρειν εἰσ δόξαν τοῖσ δοῦσιν οὐχ ἧττον ἢ τοῖσ λαβοῦσιν· οἷσ καὶ εἴ τισ ἄλλοσ ἐγχειρεῖν ἠξίου, τοῦτον αὐτὸν πρῶτον ἔδει παντὶ σθένει διακωλύειν πειρᾶσθαι, οὐ μόνον ὅτι τῶν ἀλυσιτελῶν τοῦτ’ ἐστὶ καθάπαξ τῇ πόλει, ὡσ προϊόντοσ ἐπιδείξω τοῦ λόγου· ‐ ὁ δὲ πᾶν τοὐναντίον αὐτῇ καὶ βούλεται καὶ συνεύχεται, καὶ οὕτω τὸν ἀεὶ πολιτεύεται χρόνον ὡσ καὶ πεπεῖσθαι λέγειν περὶ αὑτοῦ μὴ ἂν ἕνα μηδένα τῶν πάντων τὰ τοιαῦτα δόξαι βελτίω, καὶ οὐ λέγειν μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἔργοισ δεικνύναι·