Aristides, Aelius, Orationes, Περὶ τοῦ παραφθέγματος 19:

ἐνταῦθα τοίνυν ἐστὶ τῷ Δημοσθένει, οὗ σὺ τοὔνομα θαυμάζεισ μόνον, ὡσ ἐοίκεν, Ἐπεπείσμην δὲ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ, τυχὸν μὲν ἀναισθητῶν, ὅμωσ δὲ ἐπεπείσμην ‐ ὁρᾷσ ὅπωσ ἐρεθίζει σε δὶσ εἰπὼν ἐπεπείσμην ‐ μήτε γράφοντα ἂν ἐμοῦ γράψαι βέλτιον μηδένα ‐ ἐγὼ δὲ ὑπὲρ ὧν ἔγραψα μόνον καὶ ὧν ἐπὶ τοῦ παρόντοσ ἐδείκνυον, περὶ τούτων τι παρεφθεγξάμην, καὶ ταῦτα τοῖσ φήνασι θεοῖσ θαρρῶν· ὁ δὲ προστίθησι, μήτε πράττοντα πρᾶξαι μήτε πρεσβεύοντα πρεσβεῦσαι προθυμότερον μηδὲ δικαιότερον. διὰ ταῦτα ἐν ἅπασιν ἐμαυτὸν ἔταττον. ἀναγνωσθείσησ τοίνυν τῆσ ἐπιστολῆσ, Εἰσ ταῦτα, φησὶ, κατέστησε Φίλιππον τίσ; οὐχ ὁ τῶν Ἀθηναίων δῆμοσ, ἀλλ’ ἡ ἐμὴ πολιτεία, Αἰσχίνη· ταύτην τὴν φωνὴν ἀφῆκεν ἐκεῖνοσ, πολλοὺσ καὶ θρασεῖσ τὰ πρὸ τούτων ἐπαιρόμενοσ τῇ πόλει λόγουσ· οὑτωσί πωσ, οὐ γὰρ ἀκριβῶσ μέμνημαι τὰ ῥήματα. "εἰ δ’ οἱο͂σ ἐγὼ παρ’ ὑμῖν κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ τάξιν εἷσ ἐν ἑκάστῃ τῶν Ἑλληνίδων πόλεων ἀνὴρ ἐγένετο, μᾶλλον δὲ εἰ ἕνα ἄνδρα μόνον Θετταλία καὶ ἕνα ἄνδρα Ἀρκαδία ταὐτὰ φρονοῦντα ἔσχεν ἐμοὶ, οὐδεὶσ οὔτε τῶν ἔξω Πυλῶν Ἑλλήνων οὔτε τῶν εἴσω τοῖσ παροῦσι κακοῖσ ἐκέχρητ’ ἂν, ἀλλὰ πάντεσ ἂν ὄντεσ ἐλεύθεροι καὶ αὐτόνομοι μετὰ πάσησ ἀδείασ ἀσφαλῶσ ἐν εὐδαιμονίᾳ τὰσ ἑαυτῶν ᾤκουν πατρίδασ, τούτων τῶν τοσούτων καὶ τοιούτων ἀγαθῶν ὑμῖν καὶ τοῖσ ἄλλοισ Ἀθηναίοισ ἔχοντεσ χάριν δι’ ἐμέ. καὶ ἴσωσ τινὲσ τότε τῷ Δημοσθένει ταῦτα λέγοντι ἤχθοντο ἄνθρωποι μικροὶ καὶ δυστυχεῖσ καὶ ἀπεκάλουν αὐτὸν ἀλαζόνα. ὁ δ’ ἐπιὼν ἔδειξε χρόνοσ ὅτι οὐδὲν καθ’ ὑπερβολὴν ἐλέγετο, ἀλλὰ καὶ συμπάσῃ τῇ Ἑλλάδι ἱκανὴ φορὰ τοιοῦτοσ εἷσ τισ ἦν γενόμενοσ. οὐκοῦν οὐδ’ ἀμφισβητήσαισ αὐτῷ πρωτείων, οὐδὲ πρὸσ οὓσ ἐμοὶ νομίζεισ ἀποχρῆν εἶναι τὸν λόγον. καί μοι πρὸσ θεῶν ἀπόκριναι τοῦτο αὐτὸ, εἰ κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ ἐγένου χρόνουσ ἐκείνῳ, πότερόν ποτε καὶ τῷ Δημοσθένει αὐτὰ ταῦτα ἂν ἐνεκάλεισ, ἢ ἐκεῖνόν γ’ ἂν ἠφίεισ αἰτίασ;