Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Καπίτωνα 12:

καίτοι τί τοῦτο αἰσχυνόμεθα οἱ φιλοῦντεσ ἐκεῖνον; Παρμενίδησ τοίνυν ἔστιν αὐτῷ σύγγραμμα θεῖον. τί οὖν πρὸσ τὸ ἓν καὶ πολλὰ καὶ τὰσ πολλὰσ ταύτασ στροφὰσ τὸ γενέσθαι Ζήνωνα παιδικὰ Παρμενίδου; ποῦ τοῦτο ἀναγκαῖον ἦν προφέρειν ἀνδρὶ τηλικούτῳ; ἀλλ’ ὅμωσ εἴρηκε κόσμου τινὸσ ἕνεκα τῶν λόγων. ἀλλὰ νὴ Δία ὡσ Ὅμηρον μύρῳ χρίσασ ἐκπέμπει χελιδόνοσ τιμὴν καταθεὶσ, οὕτωσ ἡμεῖσ Πλάτωνα ἐκπέμπειν ἐκ τῶν πόλεων ἐκελεύομεν ἢ μετ’ ἀδείασ τοσαύτησ κακῶσ αὐτὸν εἰρήκαμεν; ἢ τούτουσ πάλιν αὖ τοὺσ Γοργιείουσ λόγουσ παραιτούμεθα μὴ δυσχεραίνειν ἐὰν διαγράφωμεν, ὥσπερ ἐκεῖνοσ βούλεται τὸν Ὅμηρον διαγράφειν, ὡσπερεί τισ ἑλλανοδίκησ πρὸσ ἐπῶν κρίσιν ᾑρημένοσ; ἀλλὰ τοὺσ ἑταίρουσ τοῦ Πλάτωνοσ κωμῳδοῦμεν ὥσπερ ἐκεῖνοσ τοὺσ Ὁμήρου, καὶ ταῦτα μέντοι πρὸσ θεῶν τί τοῦ λόγου προσαναγκάζοντοσ αὐτόν; οὐ γὰρ ἔγωγε ἐπινοῶ. οὐκ ἂν οἱ φύλακεσ καθ’ αὑτοὺσ ᾤκουν, εἰ μὴ κακῶσ Ὅμηροσ ἤκουσεν; ἀλλὰ γυναῖκεσ κοιναὶ ταῦτα ἐπηνάγκαζον; ἀλλ’ ἡ χιλιέτησ πορεία χεῖρον ἂν εἴρητο αὐτῷ, εἰ μὴ Κρεόφυλοσ ἤκουσε κακῶσ; ἀλλὰ τί τοῦτο ἐβούλετο αὐτῷ κωμῳδεῖν Ὅμηρον διὰ κενῆσ; καὶ μὴν οὐδὲ αὐτό γε τοῦτο παρῃτήσατο εἰσ τοσοῦτον οὔτε ἀρχόμενοσ τῶν πρὸσ αὐτὸν λόγων, ὥσπερ ἡμεῖσ πολλὰ παρῃτησάμεθα, οὔτε ἐν τοῖσ ὕστερον, ἀλλ’ ἓν γὰρ τοῦτ’ εἶπε βραχὺ, ὡσ οὐ πρό γε τῆσ ἀληθείασ τιμητέοσ ἁνήρ. ἡ δὲ ἀλήθεια οὐκ ἐπηνάγκαζε Κρεόφυλον ἄγειν εἰσ λόγον. ἢ Πλάτωνι μὲν καὶ ἀπὸ τῶν ὀνομάτων ἐξέσται διασύρειν οὓσ βούλεται καὶ διὰ τούτων ἑτέρουσ πάλιν, ἡμῖν δὲ οὐδὲ ἀπὸ τῶν ἔργων τῶν ἐκείνου τοὺσ ἐκείνου λόγουσ ἐλέγχειν ἐξέσται; καὶ τὸ μὲν δὴ περὶ τῶν ἐπῶν ἀφῶμεν αὐτῷ καταστάσεώσ γ’ ἕνεκα τῆσ πολιτείασ διερευνᾶν, καίτοι κἀνταῦθά τισ ἂν ἔχοι ὑπολαβεῖν αὐτῷ, τί δ’ ἐστὶ τοιοῦτον;