Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Καπίτωνα 3:

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρὸσ Καπίτωνα 3:)

καὶ φιλῶν οὐκ ἀνήσω, ὅτι μὴ καὶ ὅσον οἱο͂́ν τε προσθήσω, νομίζων ἀκριβῶσ ἑταῖρόν τε ἐμαυτοῦ καὶ στασιώτην εἶναι. ἔφησθα, ὡσ ἐγὼ πυνθάνομαι, δυσχεραίνειν ὅτι ἦν ἐν τοῖσ λόγοισ μνήμη τῆσ εἰσ Σικελίαν ἀποδημίασ αὐτοῦ, καὶ ὅτι τοῦ βίου δὴ καθάπτεσθαι τοῦ Πλάτωνοσ ἐν τούτοισ ἐδοκοῦμεν· οὐ γὰρ εἰσ μελάνδετον σάκοσ ταυροσφαγοῦντεσ, ὡσ Αἰσχύλοσ ἐποίησεν, ἀλλ’ εἰσ τοὺσ Πλάτωνοσ λόγουσ ἀφορῶντεσ, ὥσπερ τινὰσ συναγωγέασ καὶ κοινοὺσ, εἰκότωσ ἂν πιστεύειν ἀλλήλοισ ἔχοιμεν περὶ ἁπάντων. πάρεστι δέ σοι γνῶναι ὅτι καὶ ἡμῖν τι προσήκει Πλάτωνοσ, εἰ καὶ μὴ τοσοῦτον ὅσον τοῖσ σοφοῖσ, ἀλλ’ ὅσον γε ἐπίστασθαι χαίρειν τῷ ἀνδρί. ἥ τε γὰρ ἡμῖν φωνὴ σὺν θεοῖσ εἰπεῖν οὐχὶ κώλυμα τὸ μηδὲν ἂν τῶν ἐκείνου δέξασθαι δύνασθαι, οὐδέ τισ ἡμᾶσ ἀπελαύνει πρόρρησισ εἰ καὶ μυστηρίων, καὶ τὸν βίον οὐ παντάπασιν ἀπᾴδειν φασὶ τῆσ ἐκείνου γνώμησ οἱ πεπειραμένοι. ἀλλ’ εἴτ’ ἐγὼ κατ’ ἐκεῖνον ἔφην τότε εἴτ’ ἐκεῖνοσ νῦν κατ’ ἐμὲ, οὐκ ἄν μοι δοκεῖ μέσοσ ἐγγενέσθαι οὐδὲ παρελθεῖν παρὰ τῷ ἑτέρῳ τὸν ἕτερον εὐνοίασ ἕνεκα καὶ τοῦ ταὐτὰ γιγνώσκειν περὶ τῶν ὅλων εἰε͂ν. φέρε δὴ πρὸσ αὐτοῦ τοῦ φιλίου Διὸσ, ἐπεὶ καὶ Πλάτων τό τε ἀληθὲσ ἁπανταχοῦ τιμᾷ καὶ τὰσ ἐν τοῖσ λόγοισ συνουσίασ ἀφορμὴν φιλίασ ἀληθινῆσ ὑπολαμβάνει, σαφέστερον κατίδωμεν τί ποτε ἦν ὅ σοι προσέστη τῶν λόγων, οὓσ δὴ πρὸσ αὐτὸν ἡμῖν φασί τινεσ πεποιῆσθαι. ἐγὼ μὲν γὰρ αὐτὸν ἐπειρώμην πανταχοῦ σύμψηφον ὄντα ἐμαυτῷ δεικνύναι. εἴτε γάρ τι ἡμῖν λελήρηται, οὐδὲν δεῖ τῆσ Στησιχόρου παλινῳδίασ, ἀλλὰ σπογγιὰ ἰάσεται, εἴτε τι καὶ κρεῖττον ἐν τοῖσ λόγοισ ἔνεστιν ἢ ὡσ τοῦτο τὸ ἆθλον πρέπειν αὐτοῖσ. σὺ δὲ ἐπαίνει μὲν, εἴ σοι μὴ δοκεῖ, μηδὲν μᾶλλον, συγγίγνωσκε δὲ ὅμωσ, εἰ μὴ καὶ τιμῆσ ἀξιοῖσ, ἀλλὰ τούτου γε ἂν ἀξιοῖσ.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION