Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 177:

ἆρα ἄλλο τι ἢ τῷ ὄντι ὥσπερ εἴδωλον ἔλαττον φέρεσθαι, καὶ τίσ ταῦτα ἀνέξεται; καίτοι ὅταν οἱ μὲν σοφισταὶ μηδὲν τῶν ἐν Αἵδου κολαζομένων διαφέρωσιν, οἱ δὲ ῥήτορεσ χείρουσ ἔτι τούτων ὦσι, καὶ μηδὲν αὖ τῶν μαγείρων οὗτοι σεμνότεροι, κωμῳδίαν δὲ καὶ τραγῳδίαν μὴ οὐδὲ διδάσκειν δέῃ τὸ παράπαν, ἀλλ’ ἐκκηρύττειν ἐκ τῆσ ἀγαθῆσ πόλεωσ, ὁ δὲ διθύραμβοσ κολακεία τισ ᾖ, φαῦλον δ’ οἱ χοροὶ, κἂν παιᾶνασ ᾄδωσιν, Ὅμηρον δὲ εἰσαλείψαντεσ ἐκπέμπωμεν ὡσ οὐκ ἐπιτήδειον συνεῖναι τοῖσ νέοισ, ἀλλὰ ὄντα γόητα καὶ τοῦ πρὸσ ἡδονὴν θηρευτὴν, πάντεσ δ’ ὦσι τοῦ μηδενὸσ ἄξιοι, οὐ φροῦδα τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα; ἢ πῶσ οὐκ εἰσ πονηρὸν κάτεισι τοῖσ Ἕλλησι τὰ πράγματα; ἢ τοῦ ποτε λοιπὸν ἡμῖν ὁ Σωκράτησ ἔσται βελτίων, εἰ πάντασ ἐφεξῆσ οὑτωσὶ διαγράψομεν καὶ ξενηλασίαν τοσαύτην τῶν Ἑλλήνων ποιησόμεθα, ὅσην οὐδ’ ἐν Λακεδαίμονί πω συμβᾶσαν ἀκούομεν; οὐ οὐ πρὸσ ἡμέρων ταῦτα καὶ δικαίων, ὥσ φασιν οἱ πρῶτοι τῶν Ἑλλήνων Ὅμηροσ καὶ Πλάτων. καὶ ταῦτ’ οὐχὶ Πλάτωνοσ λέγω καθαπτόμενοσ. πόθεν; μὴ μὲν οὖν ἔμοιγε κατ’ Αἰσχύλον μήτε παρασπιστὴσ μήτ’ ἐγγὺσ εἰή ὅστισ μὴ φίλοσ τῷ ἀνδρὶ τούτῳ μηδὲ τιμᾷ τὰ πρέποντα· ἀλλ’ ὥσπερ ἔφη Λυσίασ κοινὸν ἑαυτὸν εἶναι φίλον τῆσ πόλεωσ, οὕτωσ καὶ περὶ ἡμῶν χρὴ διανοεῖσθαι κοινούσ τινασ εἶναι τοῖσ Ἕλλησι φίλουσ, καὶ νῦν ὑπὲρ τῶν κοινῶν δικαίων ἀγωνίζεσθαι. οὔτοι φιλαθηναίου γέ ἐστι τὴν Ἀκαδημίαν μόνην ἀσπάζεσθαι τῆσ Ἀττικῆσ, τὴν δ’ ἄλλην ἅπασαν ὥσπερ ἐχθρὰν κρίνειν καὶ πολεμίαν· οὐδὲ γὰρ καταγελάστουσ ἀποφήναντα τοὺσ ἄλλουσ ἅπαντασ οὕτω καὶ τότε χρὴ Πλάτωνα θαυμάζειν ἀναμεῖναι. τοῦτο γὰρ οὐ Πλάτωνοσ ἂν εἰή τιμὴ, ἀλλ’ ἀτιμία τῶν ἄλλων μᾶλλον, σχεδὸν δέ τι καὶ αὐτοῦ Πλάτωνοσ. τὸ γὰρ ἡγεῖσθαι χρηστοῦ τινοσ ἄλλου κριθέντοσ μὴ εἶναι τούτῳ πλείονοσ ἀξίῳ δόξαι πῶσ οὐ τοιοῦτόν ἐστιν;