Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 139:

δείκνυμεν δὲ ὅτι τεττάρων ὄντων τοῖν δυοῖν μὲν οὐδὲ προσήψατο ὁ δῆμοσ, ὧν δ’ ἔδοξαν καταψηφίζεσθαι δυοῖν, οὐδὲ τούτων ἀδικεῖν κατεψηφίσαντο, ἀλλ’ ὥσπερ παῖδεσ διδάσκαλον αὐτοῖσ ἠξίωσαν ὑποχωρῆσαι. πάλιν τοίνυν ἐφ’ ἑκατέρασ τῆσ συζυγίασ ἅτεροσ εὑρίσκεται τῆσ δικαιοτάτησ τυχὼν παρὰ τοῦ δήμου φιλανθρωπίασ, ὁ μὲν ἐντὸσ τοῦ χρόνου κατελθὼν, ὁ δὲ στρατηγῶν πρὶν ἐκτῖσαι, καὶ κύριοσ ὢν τῶν ἁπάντων, καὶ τῶν καταψηφισαμένων αὐτῶν. πῶσ ἄν τισ κάλλιον ὑπὲρ ἀμφοῖν ἀπολογήσαιτο, εἴ τι δεῖ τῶν ὄντων καὶ περὶ τῶν αὐτοῦ λόγων εἰπεῖν; εἰ τοίνυν ἁπάντων μὲν ὁ δῆμοσ κατεγνώκει, μηδὲν δὲ ὕστερον πρὸσ μηδέν’ αὐτῶν ἐφιλανθρωπεύσατο, οὐδ’ οὕτω δίκαιον ἦν ἃ μὲν τοῖσ ἑτέροισ ἡμάρτητο κατ’ ἀμφοτέρων λέγειν, ἃ δ’ ἀμφοτέροισ ὑπῆρχεν εἰσ εὐφημίαν μηδετέροισ ἀξιοῦν ἀποδοῦναι. εἰ μὲν γὰρ ἐκ τούτων μόνον οἵ τ’ Ἀθηναῖοι κοινῇ καὶ οἱ προστάντεσ αὐτῶν ἐγιγνώσκοντο, καλῶσ εἶχε ταῦτ’ ὀνειδίζειν· εἰ δ’ ἔσθ’ ἕτερα ἀμείνω καὶ πλείω τούτων, καὶ σύ γ’ αὐτὸσ κάλλιστα ὡμολόγηκασ ‐ ὀψὲ γάρ ποτε ἔφησ αὐτοὺσ εἰσ ταῦτ’ ἐμπεσεῖν, ὡσ τόν γε ἄνω χρόνον πάντα κἀκείνουσ ὡσ ἐβούλοντο πράττοντασ καὶ τὸν δῆμον παρέχοντα αὑτὸν οἱο͂ν χρὴ ‐ πῶσ οὐκ ὀρθῶσ εἶχε μιμήσασθαι τὸ τῶν Περσῶν; ἐκείνοισ γάρ φασιν εἶναι νόμον, ἄν τισ αὐτῶν σχῇ τινα φαύλην αἰτίαν, μὴ πρότερον καταγιγνώσκειν, μηδ’ ἂν ἐλέγχηται, πρὶν ἂν παρ’ ἄλληλα ἐξετάσαντεσ ἅ τε εὖ καὶ ἃ κακῶσ ἐποίησεν εὑρ́ωσι τὰ χείρω νικῶντα· ὅταν δὲ τὰ τῶν εὐεργεσιῶν ἔμπροσθεν ᾖ, καὶ τοῖσ φανερῶσ ἀδικοῦσιν ἀφεῖσθαι τάττειν τὸν νόμον. εἶτ’ ἐν μὲν τοῖσ βαρβάροισ οὕτωσ, Πλάτων δ’ ὁ τῶν Ἑλλήνων ἄριστοσ καὶ ὁ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἐπιστήμων, προσθήσω δὲ καὶ τῶν θείων, πῶσ ἀξιώσει συλλήβδην πάντα κατορθοῦν καὶ πάντων κρατεῖν ὄντα ἄνθρωπον, καὶ ταῦτα μὴ μόνον ὧν ἡ γνώμη κυρία, ἀλλὰ καὶ ὅσα πρὸσ τὴν τύχην ἐστὶν, ἢ τοῦ μηδενὸσ ἄξιον εἶναι τὸν καὶ μικρόν τι προσπταίσαντα;