Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 137:

οἱο͂ν εἰ τῆσ κατηγορίασ τῶν ἀνδρῶν γεγονυίασ καὶ τοῦ κακίζοντοσ αὐτοὺσ τούτοισ καταχρησαμένου τοῖσ λόγοισ, ὡσ παρ’ αὐτοῖσ Ἀθηναίοισ ἑάλωσαν καὶ δίκην ἔδωκαν ὡσ ἀδικοῦντεσ· εἶτ’ ἐπέδειξεν ὅτι ἀλλ’ οὐκ ὀρθῶσ γε οὐδ’ ἐπὶ πᾶσι δικαίοισ ταῦτ’ ἐγένετο, ἀλλὰ γνώμῃ διήμαρτον οἱ καταψηφισάμενοι, ἢ καὶ δι’ ἄλλο τι ταῦτ’ ἐψηφίσαντο, ἀλλ’ οὐκ ἀδικεῖν αὐτοὺσ καταγνόντεσ, πᾶσιν ἂν δή που ταῦτ’ ἐξήρκει καὶ λελύσθαι τὰ τῆσ αἰτίασ ἱκανῶσ ἂν ᾤοντο. Πλάτων τοίνυν αὐτῶν αἰτιώμενοσ τὰ συμβεβηκότα, καὶ λέγων ὡσ ἁμαρτήματα τῶν πολλῶν, ὅμωσ ἐν ἐλέγχῳ κατ’ ἐκείνων λαμβάνει, καὶ τὴν συμφορὰν ὡσ ἀδίκημα κατηγόρηκε, τὴν μὲν τύχην ἀντὶ γνώμησ ἐξετάζων, τὴν δ’ ἑτέρων ἁμαρτίαν ὡσ ἐκείνων οὖσαν τιθείσ. ἡδέωσ δ’ ἂν ἐροίμην τοὺσ προσκειμένουσ αὐτῷ τί ποτ’ ἂν λέγειν ἠξίουν κατὰ τῶν ἀνδρῶν, ἢ τίνα γνώμην ἔχειν ἡμᾶσ ἔπειθον, εἰ τοῦτ’ εἶχον δεικνύειν ὡσ ἐν παντὶ δικαίῳ μετ’ οὐδεμιᾶσ φαύλησ προφάσεωσ Ἀθηναῖοι κατεψηφίσαντο αὐτῶν, ὁπότ’ αὐτὸσ φάσκων αὐτοὺσ παρανενομῆσθαι καὶ τοῖσ ἵπποισ τοῖσ λακτίζουσιν ἀπεικάζων τοὺσ καταψηφισαμένουσ ἰσχυρόν τι λέγειν κατ’ ἐκείνων οἰέται. ταχύ γ’ ἂν εἰ τοῖσ δώδεκα θεοῖσ ἔσχεν εἰκάσαι τοὺσ καταγνόντασ, ἀπέσχετ’ ἂν τῶν ἁλόντων τὸ μὴ οὐ κακῶσ εἰπεῖν. ἔπειθ’ ὡσ οὐ κατ’ ἀρχὰσ ταῦτ’ ἔδρων αὐτοὺσ λέγει, ὥσπερ τὸν Κριτίαν καὶ τοὺσ ἄλλουσ τοὺσ εἰσ αὐτὸν ἁμαρτάνοντασ, εὐθὺσ ἐν ἀρχῇ ταῦτα ποιοῦντασ, ἀλλ’ οὐ πολλοῖσ ὕστερον χρόνοισ κυρίττειν ἀρξαμένουσ ἢ παρ’ ἐκείνουσ ἐφοίτησαν. ἀλλ’ εἰ καὶ μὴ ἐποίουν ταῦτ’ ἐξ ἀρχῆσ, εἶχόν γ’ ἐν τῇ φύσει δήπουθεν καὶ τὸ κωλῦσαι κρείττονοσ παντελῶσ ἢ κατ’ ἄνθρωπον ἦν. εἰ δ’ ἐπ’ ἀμφότερα αἰτιάσεται Πλάτων τοὺσ ἄνδρασ ὥσπερ σοφοῦ τινοσ εἰλημμένοσ, τί κωλύει τινὰ τὰσ ὁμοίασ ἀνταποδιδόντα ἐπ’ ἀμφότερ’ αὖ φιλονείκωσ ὑπολαμβάνοντα διαλύειν ὡδὶ τὸν λόγον, ὅτι εἰ μὲν καλῶσ καὶ τὰ δίκαια αὐτῶν Ἀθηναῖοι κατέγνωσαν, οὐκ ἦσαν ὑπ’ αὐτῶν διεφθαρμένοι·