Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 136:

ἀλλὰ ταῦτ’ ἴσωσ μὲν εἰκότα, ἴσωσ δ’ οὒ, ἔσχε δ’ ὅμωσ οὑτωσί. ὅμωσ δὲ οὐδὲν χείρων ὅ γε Σωκράτησ· ἡμεῖσ δὲ καὶ τὰ εἰκότα ὑπὲρ τοῦ Περικλέουσ ἀπεδώκαμεν, οἷσ οὐδὲν ἄγνωμον καὶ Πλάτωνα συγχωρεῖν, εἴπερ γε, ὃ μικρῷ πρόσθεν ἔφην, τοῦ δικαίου φροντίζει. καὶ γὰρ αὖ καὶ τοῦτο εἴ τισ ἤρετο τὸν Πλάτωνα, εἰ δικαστὴσ αὐτὸσ τῷ Περικλεῖ καθῆστο, ὅτ’ ἔφευγε τῆσ κλοπῆσ, πότερον τῶν καταψηφιζομένων ἂν ἦν, καὶ πλείονοσ ἀξίουσ τοὺσ Κλέωνοσ λόγουσ τῶν Περικλέουσ ἡγεῖτο ‐ ὅταν δὲ τοῦτ’ εἴπω, λέγω τῆσ ἀληθείασ ‐ ἢ κἂν ἠρυθρία τοῖσ γιγνομένοισ, ὥσπερ ἔγωγ’ ἂν διισχυρισαίμην ὑπὲρ Πλάτωνοσ, ἀδύνατον δή που φῆσαι ὡσ ὅμοιοσ ἂν ἦν Κλέωνι. εἶθ’ ὃν αὐτὸσ ἀφῆκασ ἂν τῆσ αἰτίασ, τοῦτον διαβάλλεισ ἐκ τῆσ αὐτῆσ ταύτησ αἰτίασ; καὶ πῶσ οὐκ ἄτοπον ἄλλῳ μὲν ἂν λέγοντι μὴ πιστεύειν, αὐτὸν δὲ κατηγορεῖν; καὶ δι’ ἃ τὸν λέγοντα ἂν ἡγοῦ χείρω, διὰ ταῦτα Περικλέα ἀξιοῦν φαῦλον νομίζεσθαι; καὶ τοὺσ καταψηφισαμένουσ αἰτιώμενον ἡμᾶσ πείθειν συγκαταγιγνώσκειν, ὥσπερ χρηστοῦ τινοσ πράγματοσ μεθέξειν μέλλοντασ, ἀλλ’ οὐχ ὃ μηδ’ ἐκείνοισ καλῶσ εἶχε ποιῆσαι; κἀκεῖνοι μὲν αὐτοὶ τὴν ἑαυτῶν καταδίκην οὐχ ὑπελογίσαντο, ἀλλ’ ἐτίμων πάλιν ὡσ χρηστὸν καὶ δίκαιον, ἡμεῖσ δὲ οὗ μηδὲν ἄλλο κατηγορεῖν ἔχομεν, τοῦτον ἀτιμάσομεν διὰ τὴν δίκην, καὶ τῶν αὐτῶν ἀνδρῶν ὃ μὲν ἥμαρτον ἰσχυρὸν ποιησόμεθα, ἃ δ’ εὖ φρονοῦντεσ ἔπραττον ἐν οὐδενὸσ μοίρᾳ θήσομεν, καὶ ταῦθ’ ὁμολογοῦντεσ ὡσ ἥμαρτον, μᾶλλον δὲ κατηγοροῦντεσ; καὶ τίνα ταῦτ’ εἶχε λόγον ἐγὼ μὲν οὐκ ἐπινοῶ. τῷ γὰρ οὐκ ἂν ὁρ́οσ καὶ πέρασ εἶναι δόξειε τῆσ ὑπὲρ αὐτῶν ἀπολογίασ ἃ Πλάτων ἐγκαλεῖ;