Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 113:

καὶ τίν’ ἔχει φύσιν, οἳ μήτ’ ἔδρων ταῦτα καὶ προσέτι κωλύειν ἠξίουν; ἀλλ’ ἴσωσ οὐκ αὐτοῖσ ἐγκαλεῖν, ἀλλ’ ὑπὲρ αὐτῶν ἄξιον ἐγκαλεῖν. καὶ δῆτ’ ἔγωγ’ ἐνεθυμήθην ὡσ λυσιτελούντωσ αὐτῷ Πλάτωνι τὰσ αἰτίασ ἀπολύομαι καὶ ὁποίασ τινὰσ αὐτὸσ καθ’ αὑτοῦ δίδωσι τὰσ λαβὰσ ἐκ τῶν ἐγκλημάτων τούτων, εἴ τισ αὐτὸν βούλοιτο μιμήσασθαι. φέρε γὰρ πρὸσ θεῶν, εἰ καθάπερ τὸν Πρωτεσίλαόν φασι παραιτησάμενον τοὺσ κάτω γεγενῆσθαι μετὰ τῶν ζώντων, ἢ καὶ ὥσπερ τῶν κωμικῶν τισ ἐποίησε τέτταρασ τῶν προστατῶν ἀνεστῶτασ, ἐν οἷσ δύο τούτων ἔνεισιν, οὕτωσ οἱ τέτταρεσ ἡμῖν οὗτοι, περὶ ὧν ἡ νυνὶ διαδικασία, ἀνάστασιν εὑρ́οντο, ὥστε συγγενέσθαι Πλάτωνι μίαν μόνην ἡμέραν ἐπὶ τοῖσ λόγοισ τούτοισ, ἔπειτα ἔλεγον τὸν Περικλέα προστησάμενοι, εἰ δὲ βούλει τὸν Θεμιστοκλέα, οἵπερ ἡμῖν ἐπὶ κέρωσ τῶν ῥητόρων ‐ καὶ ὅπωσ μηδεὶσ ἐμοὶ τὸ τραχὺ τῆσ ἀποκρίσεωσ λογιεῖται· μάλιστα μὲν γὰρ οὐδ’ ἔσται τοιοῦτον οὐδὲν, ἀλλ’ εἰσ ὅσον οἱο͂́ν τε ἐπανήσομεν, ἔπειτ’ αὐτῶν ἐκείνων οἰέσθαι χρὴ τοὺσ λόγουσ εἶναι καὶ οὐκ ἐμούσ. τὸν ξύοντα δ’ ἀντιξύειν καὶ τοῖσ ὄνοισ ἡ παροιμία δή που δίδωσι. Περικλέα δὲ κἂν τοῖσ λέουσι μᾶλλον ἢ τοῖσ ὄνοισ εἰκάζειν φαῖεν ἂν Ὁμηρίδαι. ὥστε τοσοῦτόν γ’ ἐξέσται μεταδοῦναι παρρησίασ αὐτῷ, ὅσον εἰ μηδεὶσ ἀξιοῖ Πλάτωνοσ καταψηφίζεσθαι, εἰ μηδ’ ἐκεῖνον ἐκ τῶν αὐτῶν τούτων ἐνείη μὴ κεκωλῦσθαι διδάσκειν. εἰ δέ τισ ἀχθεσθήσεται τούτοισ ὑπὲρ Πλάτωνοσ, αὐτόχρημα τἀναντία οἷσ βούλεται ποιήσει. οἷσ γὰρ τὸν Πλάτωνα συκοφαντεῖσθαι φήσει, τούτοισ ὅπωσ συκοφαντεῖ βεβαιώσει. ἀλλὰ μὴν εἴ γε μηδὲ κακῶσ ἀκούσασι καλῶσ ἔχειν οἰήσεται ταῖσ αὐταῖσ χρήσασθαι λαβαῖσ, καὶ ταύταισ μὴ ἐπὶ τῷ κακῶσ ἀντειπεῖν, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ διὰ τῶν ἐκείνου τὰ ἑαυτῶν ἀπολύσασθαι, πῶσ εἰρηκέναι γ’ αὐτὸν πρότερον κακῶσ ἃ μηδεὶσ ἐπηνάγκαζε καὶ δι’ ὧν χείρουσ ᾤετο ἐκείνουσ ἀποφαίνειν δεξιόν τι νομίζειν κελεύσει;