Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 111:

ἀλλ’ οἶμαι τῆσ ἐνδείασ ἐστὶν ἅπαντα ταῦτα, οὐχ ὧν τισ μετέσχεν οὐδ’ ὧν ὅσον οἱο͂́ν τ’ ἦν ἐκαρπώσατο. εἰ μὲν οὖν τι χεῖρον Ἀθηναίουσ ἐκεῖνοι προὐδίδαξαν, λεγέσθω τοῦτο κατ’ αὐτῶν, οὐδεὶσ λόγοσ αὐτοὺσ παραιτήσεται τὸ μὴ οὐ φαύλουσ εἶναι· εἰ δὲ μὴ πάντασ ἐπαίδευσαν μηδ’ ὡσ οἱο͂́ν τ’ ἀκριβέστατα μηδ’ ὡσ μάλιστα ἐβουλήθησαν, τί τό γε ἐκπεφευγὸσ τῆσ ἐκείνων προστασίασ ἄν τισ τιθείη; οὐ γὰρ τῆσ ἐκείνων ὁμιλίασ τοῦτο ἀπώναντο, ἀλλ’ οὐκ ἀπώναντο ἐκείνων ἔτι τοῦτό γε. οὔκουν ἐξ ὧν προσεῖχον αὐτοῖσ, ἐκ τούτων ἥμαρτον, ἀλλ’ ἐξ ὧν οὐ προσεῖχον ἐπλημμέλησαν. οὕτωσ ἅ γ’ ἐπείθοντο σαφῶσ ἄρ’ οἱ πείθοντεσ ἔπειθον καλῶσ. ἔπειτα μουσικὴν μὲν καὶ γεωμετρίαν καὶ τὰσ ἄλλασ τέχνασ λέγω καὶ τὰσ πάνυ φαύλασ οὐ πάντεσ οἱ φοιτήσαντεσ παρὰ τοὺσ διδασκάλουσ λαμβάνουσιν, ἀλλ’ ἐκ τῶν πολλῶν ὀλίγοι κομιδῆ τινεσ· καὶ οὐδ’ ἐν τούτοισ οὐδεὶσ ἐπαναγκάζει τοὺσ διδασκάλουσ αὐτοὺσ ὑπευθύνουσ εἶναι τοῦ διὰ παντὸσ ἀκριβοῦσ, οὐδ’ ἂν ὁ μαθὼν μὴ πάντα κατορθοῖ, μηδ’ ὅμοιοσ ᾖ τῷ διδάξαντι, οὐδεὶσ τοῦτ’ ἀναμφισβήτητον κατ’ ἐκείνου τίθησιν, οὔθ’ ὡσ οὐδὲν ἐπισταμένου τῆσ τέχνησ οὔθ’ ὡσ ἑκόντοσ ὑποστειλαμένου οὔθ’ ὡσ τὸ σύμπαν εἰπεῖν ἀδικοῦντοσ. ἀλλ’ ἴσμεν τὸν τοῦ Ὁμήρου λόγον ὃν περὶ τῶν παίδων ἔφη κἀπὶ τῶν τοιούτων ἰσχύοντα· παῦροι γὰρ φησὶ παῖδεσ ὁμοῖοι πατρὶ πέλονται, οἱ πλέονεσ κακίουσ, παῦροι δέ τε πατρὸσ ἀρείουσ. καὶ διδασκάλῳ τὸν μὲν ὅμοιον συνέβη γενέσθαι, τὸν δὲ οὒ, καὶ ὁ μέν γε χείρων, ὁ δὲ βελτίων ἐγένετο. οὕτω ταῦτ’ ἔχοντα σύνισμεν καὶ ἐν γένεσι καὶ ἐν τέχναισ·