Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 97:

καὶ οὐδ’ ἐνταῦθ’ ἔστη τῆσ δημηγορίασ, ἀλλ’ ὥσπερ προκαταλαμβάνων καὶ ὥσπερ ὑποτεμνόμενοσ τὰσ Πλάτωνοσ ἐπιτιμήσεισ ἔγκειται πάσασ φωνὰσ ἀφιεὶσ καὶ λέγων ἐκ τοῦ εὐθέοσ ἤδη μηδὲ σύ γ’ ἱπποσύνην τε μένειν καὶ πεζὸν ἰόντα πολλὸν ἀπ’ ἠπείρου στρατὸν ἥσυχοσ, ἀλλ’ ἀναχωρεῖν. εἶτ’ ἐστὶν ἀκροτελεύτιον ἔτι τοί ποτε κἀντίοσ ἔσσῃ. καὶ ἔγωγ’ ἡδέωσ ἂν ἐροίμην τοὺσ τὰσ βαθείασ ὑπήνασ ἕλκοντασ, ἔφη τισ τῶν κωμικῶν, καὶ μέχρι τούτου τὸν Πλάτωνα σεμνύνοντασ, εἰ κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ ἦν ἡμῖν Πλάτων, καὶ αὐτῷ τὰ πράγματα ἐπετέτραπτο, εἶθ’ ἧκεν ὁ χρησμὸσ, τίνασ ἂν λόγουσ λέγειν ᾤετο δεῖν, ἢ τί πράττειν ἠξίου τοὺσ Ἀθηναίουσ. ἢ νὴ Δία, εἰ μὴ στρατηγῶν αὐτὸσ ἐτύγχανε, τῷ γε Θεμιστοκλεῖ τί που ἂν συνεβούλευε; πότερον ταῦθ’ ἅπερ αἱ μαντεῖαι, ἢ τἀναντία τούτων; εἰ μὲν γὰρ οὐκ ἔμελλεν εἴσεσθαι τὸν νοῦν τῶν χρησμῶν, οὐ σοφοῦ πρᾶγμα ἔμελλε πείσεσθαι· εἰ δὲ γιγνώσκων καὶ συνιεὶσ ἀντιλέγειν ἐπεχείρει, παντὸσ μᾶλλον ἔργον διεπράττετο ἢ Πλάτωνοσ. δυοῖν γὰρ τοῖν ἐσχάτοιν ἀπόδειξισ ἦν, ἀσεβείασ εἰσ τὸν θεὸν καὶ προδοσίασ τῆσ σωτηρίασ οὐ μόνον τῆσ πόλεωσ, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἑλλήνων ἁπάντων. εἰ δὲ δὴ τὰ μάλιστα ἕτερα μὲν ὁ θεὸσ προσέταττεν, ἑτέραν δὲ ἦγε Πλάτων, ποτέρῳ τὸν Θεμιστοκλέα πεισθῆναι προσῆκεν, ἢ ποτέρῳ μᾶλλον προσέχων ὀρθῶσ ἂν ἔδοξε φρονεῖν; τουτὶ γὰρ ἕν μοι τῆσ ἀπορίασ διαλύσαντεσ σταθήτωσαν παρὰ τὸν τρίποδα τὸν ἐν Δελφοῖσ, ὃν Ἕλληνεσ ἀπὸ τῶν βαρβάρων ἀνέστησαν. ἀλλὰ μὴν οὐκ ἦν πρὸσ δαίμονα φωτὶ μάχεσθαι. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ἔχει λόγον τῶν μὲν ἐν τῇ Πλάτωνοσ πόλει καὶ πολιτείᾳ τελευτώντων τῇ Πυθίᾳ τὰσ τιμὰσ ἐπιτρέπειν αὐτὸν Πλάτωνα καὶ ταῦτα τίθεσθαι κύρια ἅττ’ ἂν ἐκείνῃ δοκῇ, ἃ δ’ ὑπὲρ τῆσ τῶν ζώντων σωτηρίασ καὶ φυλακῆσ τῆσ πάσησ Ἑλλάδοσ ἡ Πυθία προσέταξε, ταῦτα τῷ πεισθέντι καὶ διοικήσαντι μέμφεσθαι.