Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 86:

οὐκοῦν ἐν τούτοισ ἐπαινεῖ τοὺσ τῆσ σωτηρίασ αἰτίουσ τοῖσ Ἕλλησι καταστάντασ, καὶ χάριτάσ γέ φησι δεῖν ἐκτίνειν αὐτοῖσ, καὶ ταύτασ οὐ φαύλασ, ἀλλ’ οἱάσ οὐδ’ ἂν αὐτὸσ ἄν τισ ῥᾳδίωσ αἰτήσειε, καὶ πρὸσ τὸν δυσχεραίνοντά φησιν ὅτι τὸ μέγιστον ἔσωσαν οἱ πρόγονοι ἀπὸ βαρβάρων τοὺσ Ἕλληνασ. ἔτι δ’ οὐ Διοσκούροισ, οὐδὲ Θησεῖ τῷ Ποσειδῶνοσ, οὐδ’ Ἡρακλεῖ τῷ κοινῷ πάντων προστάτῃ, οὐδὲ τοῖσ ἀρίστοισ καὶ δικαιοτάτοισ τῶν ἡμιθέων ὑπακοῦσαι κίνδυνοσ ἦν, ἀλλ’ ἀνθρώποισ ὕβρεων καὶ κακῶν μεστοῖσ, ὑφ’ ὧν ἀγαθὸν μὲν οὐδ’ ὁτιοῦν ἔμελλον δή που μαθήσεσθαι, πάντα δὲ πείσεσθαι τὰ αἴσχιστα καὶ δεινότατα. οὐκοῦν ἢ ’κεῖν’ ἀπαλείφειν προσῆκεν, ἢ ταῦθ’ ὑπ’ ἐκείνων ἐξελήλεγκται. οὐ γὰρ ἐκεῖνό γ’ ἔστιν εἰπεῖν ὡσ τοῖσ μὲν τοὺσ ἐν Σικελίᾳ σεσωκόσι τῶν Ἑλλήνων χάριτασ καὶ δωρεὰσ εἰκὸσ ὑπάρχειν, τοῖσ δ’ ἅπασαν μὲν τὴν ἀρχαίαν Ἑλλάδα, καὶ τῆσ δ’ αὐτῆσ ὁδοῦ τῆσ πολιτείασ καὶ Σικελίαν καὶ Ἰταλίαν καὶ τοὺσ ὅπου δὴ γῆσ καὶ θαλάττησ Ἕλληνασ, τούτοισ οὐδὲ λόγου δεῖ μετεῖναι φιλανθρώπου, οὐδ’ ὡσ χρηστοί γ’ ἦσαν ἀκούειν ὑπάρχειν. καὶ μὴν αὐτόσ γε σὺ φῂσ οὐ τῶν ἐν Κυρήνῃ μᾶλλον ἢ τῶν Ἀθήνησι κήδεσθαι. εἶτα σὺ τοῖσ ἐκγόνοισ αὐτῶν ἐφεὶσ λέγειν περὶ δωρεῶν, αὐτοὺσ κακῶσ λέγειν ἠξίωσασ, καὶ ἅμα μὲν τοὺσ τυράννουσ ἐλέγχεισ, ἅμα δὲ τοὺσ τῆσ ἐλευθερίασ αἰτίουσ τοῖσ Ἕλλησι ψέγεισ. κἀνταῦθα ὁ κολοφὼν τοῦ λόγου, ὡσ οὐδ’ ἡ ἐλευθερία πάνυ τι σεμνὸν, ἀλλὰ καὶ πολλοῖσ ἄμεινον ἀκούειν ἑτέρων ἢ ἐλευθέροισ εἶναι. καλῶσ. ἆρ’ οὖν καὶ τότε τοῖσ Ἀθηναίοισ ἄμεινον ἦν ἀκοῦσαι; καὶ μὴν οὐ πόρρωθεν, ἀλλ’ ἐξ αὐτῶν ὧν ἔπραττον ἄξιοι τῆσ ἐλευθερίασ ὄντεσ ἐδείκνυσαν.