Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 82:

μόνοσ δέ τοι καὶ τὸ πεζὸν καὶ τὸ ναυτικὸν ὀρθῷ λόγῳ νενικηκὼσ φαίνεται. οὔτε γὰρ αἱ νῆεσ ἀντέσχον καὶ βασιλεὺσ ἅμα τοῖσ πλείστοισ φεύγων ᾤχετο. καὶ ὅσῳπερ ἄν τισ σεμνύνῃ τὴν ἐν Πλαταιαῖσ ὕστερον νίκην, τοσούτῳ μειζόνωσ τὴν ἐκείνου τοῦ ἀνδρὸσ σύνεσίν τε καὶ πρόνοιαν κοσμεῖ. εἰ γὰρ πολλοστημόριον τῆσ κατὰ γῆν δυνάμεωσ ὑπολειφθὲν παρέσχεν ὅμωσ θόρυβον τοῖσ Ἕλλησι, καὶ ταῦτ’ ἤδη παραδειγμάτων αὐτοῖσ καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν ἑστηκότων, ὅσῳ κρείττοσιν εἶναι προσήκει τῶν βαρβάρων, καὶ προσέτι ὑπάρχου βασιλέωσ, ἀλλ’ οὐκ αὐτοῦ βασιλέωσ ἐμμείναντοσ, ἦ που τὸν πυρφόρον οὐδ’ ἂν εἷσ ἔγνω πρὸσ ἅπαντασ μὲν ἀγωνιζόμενον, ἀλλ’ οὐ μέροσ, βασιλέωσ δ’ ἐφεστῶτοσ τοῖσ πράγμασιν, οὐδενὸσ δὲ ὥσ γ’ ἐν τοῖσ παροῦσιν ὅτῳ θαρρήσουσιν ὑπάρχοντοσ, κακῶν δ’ ἀπαθοῦσ καὶ μετ’ ἐλπίδων ἀκραιφνῶν ἐπιόντοσ τοῦ στρατοῦ, καὶ τῷ περὶ τὰσ Πύλασ ἔργῳ προεπηρμένου, καὶ μόνον οὐκ ἐν τοῖσ ὀφθαλμοῖσ ἔχοντοσ ὅτι καὶ τούτουσ πάντασ αὐτίκα δὴ κεῖσθαι δεήσει. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ἡ Θεμιστοκλέουσ, ὥσ φησι Πλάτων, διακονία καὶ κολακεία, ὡσ δ’ ἡ κοινὴ ψῆφοσ τῶν Ἑλλήνων, σοφία καὶ πρόνοια διεκώλυσε καὶ τάξιν πᾶσι τοῖσ ἔργοισ ἐπέθηκεν. ὥστ’ οὐ μόνον ἐξ ὧν αὐτὸσ ἡγούμενοσ κατώρθωσεν, ἀλλὰ καὶ ἐξ ὧν τοῖσ ὕστερον αἴτιοσ τοῦ κατορθῶσαι τὰ ἐφ’ αὑτοὺσ ἥκοντα ἐγένετο, οἱο͂ν τῷ Παυσανίᾳ, τῷ Κίμωνι, τοῖσ ἄλλοισ, δικαίωσ ἂν τῆσ παρὰ πάντων εὐφημίασ τυγχάνοι. ἢ κομιδῆ γ’ ἂν, ὦ Πλάτων, ἀδικοῖμεν, εἰ τὸν ἔργων φιλανθρώπων οὕτωσ εἰσ τοὺσ Ἕλληνασ ὑπάρξαντα μηδὲ ῥήματοσ τῶν ἐπιεικῶν τολμήσομεν ἀξιῶσαι.