Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 66:

πρὸσ δὲ τούτοισ Γέλων μὲν καλούμενοσ οὐχ ὑπήκουεν, Ἀργεῖοι δ’ ἐκποδὼν ἦσαν, Κερκυραῖοι δὲ σοφώτερα ἢ δικαιότερα ἐβουλεύοντο, Θετταλοὶ δὲ ὑπ’ ἀνάγκησ μὲν, ὅμωσ δὲ ἐμήδιζον, Βοιωτοὶ δὲ οὐδὲν βέλτιον Θετταλῶν ἐπεπράγεσαν, Δελφοὶ δὲ οὐκ εἶχον ὅ τι χρήσονται, ὀλίγον δὲ ἦν τὸ ὑγιαῖνον τῆσ Ἑλλάδοσ, καὶ τοῦτο εἰσ δύο πόλεισ ἀνήρτητο, μᾶλλον δὲ εἰσ ἕνα ἄνδρα, ὅ τι φρονήσειεν ἢ συμβουλεύσειε Θεμιστοκλῆσ. ἐν τοῖσ τοιούτοισ μέντοι καιροῖσ καὶ τοιαύτῃ πραγμάτων ἀωρίᾳ καὶ συγχύσει τῶν πάντων ἀνὴρ ἐκεῖνοσ ἑστηκὼσ οὐκ ἠπόρησεν, οὐδ’ ἐξεπλάγη, οὐδ’ ηὔξατο αὑτῷ χανεῖν τὴν γῆν, οὐδ’ εὐδαιμόνισε τοὺσ πάλαι κειμένουσ, οὐδ’ ἔπαθε ταὐτὸ τοῖσ πολλοῖσ, ἀλλὰ κατέστη τοῖσ Ἕλλησιν ἀντ’ ἀγαθοῦ δαίμονοσ. πάντα γὰρ εἰσ αὑτὸν ἀναδεξάμενοσ καὶ τὴν αὑτοῦ γνώμην ὑποθεὶσ ἀντ’ ἄλλου του φυλακτηρίου, καὶ μόνοσ ὀρθοῖσ τοῖσ ὀφθαλμοῖσ ἀντισχὼν ἅπασι καὶ τοῖσ παροῦσι καὶ τοῖσ ἐπιοῦσι πράγμασι, καὶ οὐκ ἀποστραφεὶσ ὥσπερ οἱ πρὸσ τὸν ἥλιον βλέποντεσ, ὃ πᾶσι μικροῦ δεῖν συνέβη τοῖσ τότε, οὐκ ἂν εἴποιμι ὡσ οὐκ ἔψευσε τῆσ ἐλπίδοσ τοὺσ Ἕλληνασ, ἀλλὰ καὶ πολὺ τὴν προσδοκίαν ἐνήλλαξεν αὐτοῖσ. οὐδὲν γὰρ τῶν ἐσχάτων ὅ τι οὐ πείσεσθαι τῶν πολλῶν νομιζόντων, καὶ βλεπόντων εἰσ αἰσχρὰσ μηχανὰσ καὶ ἀπόρουσ καταφυγὰσ, τοσοῦτον μετέστησε τὰ πράγματα ὥστε εἴ τισ ὕστερον αὐτοὺσ ἀπελθόντων τῶν βαρβάρων ἤρετο εἰ ἐβούλοντ’ ἂν μήτ’ ἐκείνουσ ἐπιστρατεῦσαι μήτε σφίσι ταῦτα πεπρᾶχθαι μήτε τοὺσ κινδύνουσ σφίσι μηδὲ τὰσ πράξεισ γεγενῆσθαι, τεθνάναι πάντασ ἂν εἰπεῖν ἐθέλειν μᾶλλον ἢ ταῦτα ἄπρακτα αὑτοῖσ εἶναι.