Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 65:

καὶ βασιλεὺσ ἀπῄει δεδοικὼσ μὴ οὐ δέξαιτο τὸ πλῆθοσ ἡ Ἑλλὰσ, ὥσπερ ἀρχὴ γῆσ πάσησ, τοῦ στρατοπέδου γιγνόμενοσ καθ’ ὃ βούλοιτ’ ἀεί. χρυσὸσ δὲ καὶ ἄργυροσ καὶ χαλκὸσ καὶ σίδηροσ, πάντα ὁμότιμα ἤγετο, ὁμοίωσ ἐγγείοισ ὀχήμασι καὶ ναυτικοῖσ. ὡσ δ’ εἰσ ταυτὸν ἀπήντησαν αἱ δυνάμεισ, οἱ μὲν πεζοὶ τὴν παραλίαν, αἱ δὲ νῆεσ τὴν θάλατταν ἀπέκρυψαν· εἰσ δὲ τοὺσ Ἕλληνασ ἠγγέλλετο ἄξιον μὲν τῶν ἐπιόντων κακῶν οὐδὲν, ὅμωσ δὲ πολλὰ καὶ παντοῖα καὶ οἱᾶ οὔπω πρότερον· καὶ οὐ τοσοῦτόν γ’ ἂν αὐτοὺσ ἡ τοῦ ἡλίου συμβᾶσα ἔκλειψισ ἐξέπληττεν, ὅσον ἡ τῆσ γῆσ καὶ θαλάττησ ἔκλειψισ γιγνομένη, πρὸσ τὴν τοῦ βασιλέωσ ἐμοὶ δοκεῖν ἐπιθυμίαν μᾶλλον ἢ χρείαν. ἐδόκει γὰρ μόνοσ ὡσ ἀληθῶσ γῆσ καὶ θαλάττησ εἶναι κύριοσ, καὶ ποιεῖν καὶ διαφθείρειν· ᾧ γε ὁ μὲν Ἄθωσ τὰσ ναῦσ, ὁ δὲ Ἑλλήσποντοσ τὸ πεζὸν ἐδέξατο. πρὸσ δὲ τούτοισ τείχη μὲν ᾠκοδομεῖτο ὅπωσ ἀριθμοίη κατὰ μυρίουσ. ὁ δὲ ἥλιοσ συνεκρύπτετο τοῖσ τοξεύμασιν· ἦν δὲ πλήρησ ἡ μὲν θάλαττα νεῶν, ἡ δὲ γῆ πεζῶν, ὁ δ’ ἀὴρ βελῶν. παρεῖναι δὲ καὶ μέλλειν ἴσον ἦν, ὥστ’ ἔχεσθαι πάντασ· πάντα δ’ ὥσπερ τοῦ Ποσειδῶνοσ κατιόντοσ ἐσείετο. πολλὰ δὲ τῶν ἐθνῶν ἐξανηλίσκετο εἰσ δεῖπνον τῷ βασιλεῖ. ἀπειλαὶ δὲ κηρύκων οὐ διέλιπον πάντοσε φοιτώντων, αἰτούντων γῆν καὶ ὕδωρ ὅστισ βούλεται σῶσ εἶναι. τὸ δὲ μαντεῖον φωνὰσ ἠφίει δεινὰσ καὶ χαλεπὰσ ἅπασι τοῖσ Ἕλλησιν. ἐδόκουν δὲ οὔτε τῶν νεῶν τὴν εἰρεσίαν ἀνέξεσθαι οὔτε τῶν ἵππων τὸν κτύπον. εἶχον δὲ οὔτε ἱεροῖσ οὔτε συμμάχοισ θαρρεῖν, οὐδ’ εὑρεῖν οἵτινεσ ἀνθρώπων γένωνται.