Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 29:

ὁ μὲν γὰρ τὸ σύμμετρον τάξασ ἑκάστοισ οὕτωσ εὐδοκίμησεν, ἐγὼ δ’ οὔτε πλέον οὔτ’ ἔλαττον οὐδενὶ πώποτε· ἀλλ’ οὐδ’ ὅσαι διαδόσεισ πρὸσ οὐδεμίαν πώποτε ἀπήντησα, εἰ μή τισ ἑκὼν ἔπεμψεν. ἀλλὰ καὶ τὴν Σωκράτουσ εἴτε χρὴ σοφίαν εἴτε φιλοσοφίαν λέγειν, ἢ καί τι ἄλλο, καὶ τοῦτ’ ἄγαμαι, τὸ μὴ καπηλεύειν μηδ’ ἐπὶ τοῖσ βουλομένοισ ὠνεῖσθαι ποιεῖν ἑαυτὸν, μηδ’ οὕτω σφόδρα φάσκειν ἑαυτὸν πεπαιδεῦσθαι ὥστε δουλείαν αὑτοῦ καταψηφίζεσθαι. ἐγὼ μὲν οὖν ὅπερ λέγω περὶ τούτων, οὕτω καὶ χαίρω τῇ μεγαλοπρεπείᾳ παντὸσ μᾶλλον, ὥσ γε ἐμαυτὸν πείθω· ὁρῶ δὲ ὅτι πολλὰ τῶν πόλεών ἐστιν ὥσπερ ἐφόλκια, οἷσ ἀνάγκη συγχωρεῖν ὥσπερ ἐν σώματι. καὶ γὰρ τὰ σώματα καὶ τὰ χείριστα καὶ τὰ κάλλιστα ἀκούω ἐκ τῶν αὐτῶν κεκρᾶσθαι, τῷ δ’ ἢ πλείονοσ ἢ ἐλάττονοσ τούτων ἕκαστον μετέχειν, τούτῳ κρίνεσθαι τό τε χεῖρον καὶ τὸ βέλτιον. οὕτω δὴ καὶ τὰσ πόλεισ ἀνάγκη τῆσ φύσεωσ τῆσ ἀνθρωπείασ ἀπολαύειν, κἂν ὡσ βέλτιστα οἰκεῖσθαι δοκῶσιν. ἐπεὶ κἀν τῷδε τῷ παντὶ τοσούτων καλῶν καὶ τοσαύτησ ἀγαθῆσ τύχησ μετειληφότι καὶ οὐδὲν ἔξω δήπουθεν αὑτοῦ λελοιπότι τῶν καλῶν πολλὰ ἂν εὑρ́οισ οἷσ ἥκιστα ἂν ἡσθείησ· ἀλλ’ οὐ κατηγορεῖσ διὰ ταῦτα τοῦ παντὸσ οὐδὲ τοῦ ποιήσαντοσ, οὐδὲ νομίζεισ ἄλλον τινὰ δή που βελτίω γενέσθαι ποτ’ ἂν αὖθισ δημιουργὸν τῶν ὅλων, ἀλλὰ δίδωσ τῇ φύσει ταῦτα ἐφειλκύσθαι καὶ οὐ πολυπραγμονεῖσ. τί δὴ θαυμαστὸν εἰ καὶ Ἀθήνησί τι τῶν πάντων οὕτωσ ἔσχεν ὥσπερ ἴσωσ ἄν που καὶ ἄλλοθι, καὶ συνεχώρησαν οἱ προεστῶτεσ ἅμα μὲν τὴν τῶν πολλῶν πενίαν καὶ χρείαν ἐπανορθούμενοι, δι’ ἣν οὐκ ἐλάχιστα τῶν ἁμαρτημάτων συμβαίνει, ἃ κωλύειν μᾶλλον οὕτωσ ἡγοῦντο, ἅμα δὲ εὐλαβούμενοι μή τι καὶ χεῖρον ἐξεργάσαιντο τῷ καθείργειν παντελῶσ αὐτούσ. τί γὰρ οὐκ ἦν προσδοκῆσαι ποιήσειν ἀνθρώπουσ τοσούτουσ τὸ πλῆθοσ καὶ οὕτωσ ὀξεῖσ, καὶ χρημάτων τοσούτων παρόντων, εἰ μηδεὶσ αὐτοῖσ μετεδίδου τὰ μέτρια;