Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 9:

φαίνεται γὰρ βουλομένῳ σκοπεῖν ὀρθῶσ κἀν τοῖσ λόγοισ κἀν τοῖσ ἔργοισ τὰ κεφάλαια τοῦ διαλόγου πεπληρωκὼσ ἁνὴρ, λέγω τοῖσ μὲν λόγοισ οἷσ διεξῄει πρὸσ τὸ πλῆθοσ ἑκάστοτε, τοῖσ δὲ ἔργοισ ἅ τε αὐτὸσ αὐτοῖσ ἐπὶ τοῦ βίου τοῦ καθ’ ἡμέραν ἐπεδείκνυτο, ἄξια τῆσ παρρησίασ ταύτησ καὶ κακῶν ὧν ἐπὶ τῶν ἐκείνου καιρῶν ἀπέσχετο ἡ πόλισ. μέχρι μὲν γὰρ ἐδημηγόρει Περικλῆσ καὶ καθεῖργε τὸ πλῆθοσ, οὔτ’ εἰσ Σικελίαν ἀποστόλουσ ἔπεμπον Ἀθηναῖοι οὔτε μακροὺσ καὶ ἀνηνύτουσ τοῦ πολέμου κύκλουσ περιεβάλλοντο, ἀλλὰ καὶ τοῦ τείχουσ ἔξω προϊέναι περίεργον ἐπείθοντο εἶναι καὶ οὐκ ἀσφαλὲσ οὐδὲ εἰδότων τὰ ὑπάρχοντα σώζειν. ἐπειδὴ δὲ ἐτελεύτησεν ἐκεῖνοσ, ὠνειροπόλουν μὲν Σικελίαν, ἐφίεντο δὲ Ἰταλίασ, ὠρέγοντο δὲ Καρχηδόνοσ καὶ Λιβύησ, πάντασ δὲ ἀνθρώπουσ περιεσκόπουν, ἤρκει δὲ οὐδὲν αὐτοῖσ, μακροτέραν δὲ τοῦ πολέμου τὴν παρενθήκην ἐποιήσαντο. ὁ δὲ ταῦτα πείθων ἦν, ὦ Πλάτων τε καὶ Σώκρατεσ, ὁ ὑμέτεροσ κοινωνὸσ μὲν οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἑταῖροσ δὲ καὶ αὐτὸσ ἂν φαίησ, μᾶλλον δὲ εἴρηκασ. πῶσ οὖν ἄν τισ ταῦτα δικαίωσ κατηγοροίη Περικλέουσ, ἢ πῶσ οὐκ ἀναγκαίωσ Ἀλκιβιάδου, ὅστισ παραλαβὼν τὴν πόλιν εἰδυῖαν ἀκούειν συμβούλων εἶθ’ οὕτωσ ἐξέμηνε; Περικλῆσ μὲν γὰρ οἶμαι Ἀναξαγόρᾳ συγγενόμενοσ βελτίων ἢ κατ’ ἐκεῖνον ἐγένετο, Ἀλκιβιάδησ δ’ ἑταίρῳ χρώμενοσ Σωκράτει μικρὰ, μᾶλλον δ’ οὐδὲν ἀπώνατο τῆσ συνουσίασ. ὥστ’ οὐκ ἀνεκτὸν εἴ τισ ἐκεῖνον ἐπαινῶν τούτῳ μέμφεται. Πλάτων τοίνυν ὥσπερ ἐξεπίτηδεσ ἐναντία τῶν ὄντων λέγων ἢ τοὺσ θαυματοποιοὺσ μιμούμενοσ οὐ μόνον Περικλέουσ κατηγόρηκεν ἃ μὴ προσῆκεν, ἀλλὰ καὶ δεινόν τί φησιν εἶναι, εἴ τισ Ἀλκιβιάδην αἰτιάσεται τῶν αὐτῶν τούτων πραγμάτων. ἐκ δὲ τοῦ λόγου φαίνεται τῷ μὲν οὐδ’ ὁτιοῦν προσῆκον τῶν αἰτιῶν, τῷ δ’ οὐκ ἐλάχιστον μέροσ.