Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 78:

οὐ γὰρ ἦν, εἰ κολακεύειν ἐβουλόμεθα, αὐτοὺσ σῶσαι, οὐδ’ ὅπωσ τι πρὸσ ἡδονὴν ἀκούσονται παρεδίδου τόθ’ ὁ καιρὸσ, ἀλλὰ τοσοῦτον ἀπείχομεν τοῦ κόλακεσ τοῦ πλήθουσ εἶναι ὥστ’ οὐδὲ βουλομένοισ ἡμῖν κολακεύειν ἐνῆν. ἀλλ’ οὔτε προῃρούμεθα οὔτ’ ἦν δυνατὸν οὔθ’ οὕτω τὴν Ἑλλάδα ἐσώσαμεν χαριζόμενοι καὶ ψυχαγωγοῦντεσ, ὥσπερ ὧν σὺ μέμνησαι τῶν κιθαρῳδῶν, ἀλλ’ ἐπεγείροντεσ, διδάσκοντεσ, αὐτοὶ παράδειγμα τοῖσ ἄλλοισ γιγνόμενοι τοῦ πῶσ δεῖ καρτερεῖν ἐν αὐτοῖσ τοῖσ δεινοῖσ καὶ ταῖσ ἀκμαῖσ τῶν κινδύνων, τὴν ἡμετέραν αὐτῶν, εἰ συγχωρεῖσ εἰπεῖν, ἀρετὴν ἐπιδεικνύμενοι. τί οὖν ἡμῖν προφέρεισ κολακείαν καὶ διακονίαν, καὶ τοὺσ ἰδίᾳ τροφεῖα μὴ ἐκτίνοντασ φαύλουσ ἂν εἶναι συμφήσασ αὐτὸσ ἡμῖν οὐ καλὴν χάριν ἐκτίνεισ τῆσ κοινῆσ τῶν Ἑλλήνων σωτηρίασ καὶ τροφῆσ, ἣν σύ τε καὶ οἱ ἄλλοι δι’ ἡμᾶσ ἐν ἐλευθερίᾳ τέθραφθε; εἰ ταῦτα λέγοιεν οἱ ἄνδρεσ, ποίουσ λαβυρίνθουσ σοφίασ ἀνελίττων ἢ τί λέγων τῶν πάντων οἱο͂́σ τε γένοιτ’ ἂν ἀντειπεῖν; πᾶσι τοίνυν προτέροισ ἐστὶ λόγοσ πρὸσ ταῦτα ἢ Πλάτωνι. διὰ τί; "δεξάμενοι δὲ τοὺσ τοιούτουσ νόμουσ, ἐπειδὴ κατέχει κίνδυνοσ Σικελίαν, καὶ οὔτε κρατεῖτε ἱκανῶσ οὔτ’ αὖ διαφερόντωσ κρατεῖσθε, δίκαιον ἂν ἴσωσ καὶ συμφέρον γένοιτο ἡμῖν πᾶσι μέσον τεμεῖν τοῖσ τε φεύγουσι τῆσ ἀρχῆσ τὴν χαλεπότητα ὑμῖν καὶ τοῖσ τῆσ ἀρχῆσ πάλιν ἐρῶσι τυχεῖν· "ὧν οἱ πρόγονοι τὸ μέγιστον ἔσωσαν ἀπὸ βαρβάρων τοὺσ Ἕλληνασ, ὥστ’ ἐξεῖναι περὶ πολιτείασ νῦν ποιεῖσθαι λόγουσ· "ἔρρουσι δὲ τότε οὔτε λόγοσ οὔτ’ ἐλπὶσ ἐλείπετ’ ἂν οὐδαμῆ οὐδαμῶσ.