Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 69:

τίσ ἂν ἦν μοι, φησὶ, πρὸσ ταῦτα εὐσχήμων ἀπόκρισισ; πρὸσ δ’ ἃ νῦν ἡμεῖσ ἐρωτῶμεν, τίσ ὦ πρὸσ θεῶν; μικρὸν δέ τι βούλομαι διαλαβεῖν, μή τισ ὅλωσ οἰηθῇ με τοῖσ λόγοισ κατηγορεῖν Πλάτωνοσ, ἢ λέγειν κακῶσ μετὰ ἀφορμῆσ. ἐγὼ γὰρ οὔτ’ αὐτὸσ ἔγκλημα δή που τοῦτο ποιοῦμαι εἴ ποι καὶ ὁπωσοῦν ᾠήθη δεῖν Πλάτων ἐλθεῖν ἡστινοσοῦν ἕνεκα αἰτίασ οὔθ’ ὅστισ ἄλλοσ προφέρει τι τοιοῦτον εὖ φρονεῖν ἡγοῦμαι, οὔθ’ ὅλωσ ἔξω τῶν εἰσ τὸν λόγον ἡκόντων οὐδὲν περιεργάζομαι, μὴ τοσούτου μηδὲν ἄξιον ἔστω νικητήριον, ἀλλ’ ἃ αὐτὸσ ἔπραξε καὶ τίνων ἔπραξε χάριν αὐτὸσ καθαρῶσ εἴρηκε, ταῦτα συμβαίνειν φημὶ τοῖσ ὑπὲρ τῆσ ῥητορικῆσ λόγοισ· καὶ τοσούτῳ δέω κακίζειν ἐκεῖνον τούτοισ, ὥστ’ εἰ δεῖ καὶ τοῦτ’ εἰπεῖν, καὶ ἐν αὐτοῖσ τούτοισ σεμνύνειν αὐτὸν ἡγοῦμαι, εἰ τούτων ἐκείνοισ ὑπεναντίωσ ἐχόντων μὴ τὰ ἔργα μηδὲ τὰσ πράξεισ αὐτοῦ διαβάλλω, ἀλλ’ ἐκ τοῦ βίου καὶ τῶν ἔργων ἃ μεθ’ ἡμῶν καὶ ὧν ἡμεῖσ ἀξιοῦμεν εἶναι τίθημι, ταῦθ’ ἑτέρωσ ἔχοντα ἢ ὥσ τισ πιστεύσειεν ἀποφαίνω. ὅτε τοίνυν ἑώρα Δίωνα παρασκευαζόμενον καὶ πράττοντα ὅπωσ δίκην ὧν ἔπαθε λήψεται, πότερόν ποτε ἐᾶν καὶ παρ’ οὐδὲν ἄγειν ἐπιστέλλων αὐτῷ φαίνεται καὶ ὡσ, εἰ μισεῖ τὸν Διονύσιον καὶ κακόνουν εἶναι ὑπολαμβάνει, χρὴ περιορᾶν καὶ συγχωρεῖν ὅπωσ τὰ μέγιστ’ ἀδικῶν ἐν τοῖσ ἐσχάτοισ ᾖ κακοῖσ, ἢ πολὺ τοὐναντίον προτρέπων καὶ θεραπευτικὸν ἀξιῶν εἶναι ὅπωσ ὡσ πλείστουσ τοὺσ συμπράττοντασ ἐπ’ αὐτὸν ἔχοι· καὶ τὸν μὲν Διονύσιον πάντωσ ἐχθρὸν τιθεὶσ, τὸ δὲ ὅπωσ ἀμυνεῖται συμβουλεύων σκοπεῖν καὶ τό γ’ ἐφ’ αὑτῷ συμπράττων, τὸ συμπλεῖν καὶ συστρατεύειν μόνον ἐξαρνούμενοσ· ὡσ ἐπειδήπερ αὐτὸν ἔχων ὁ Διονύσιοσ ᾐδέσθη τότε καὶ οὐκ ἀπέκτεινεν, οὐχὶ καλῶσ ἔχον ἐλθεῖν ἐπ’ αὐτόν;