Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 62:

ἀλλὰ μὴν ὅ γε ἑτέρουσ τὰ δίκαια πράττειν ἐπαναγκάζων πολύ που πρῶτον αὐτόσ γε παρεσκεύασται. οὐ γὰρ ἐγχωρεῖ βοηθεῖν μὲν τῷ δικαίῳ, τοῦ δὲ καταλύειν τὸ δίκαιον αὐτὸν πρῶτον ὑπάρχειν. οὐκοῦν ὁ ῥήτωρ οὐ μόνον αὐτὸσ οὐκ ἀδικήσει, ἀλλ’ οὐδ’ ἕτερον ἐάσει· οὐδ’ αὖ μόνον αὐτὸσ οὐκ ἀδικηθήσεται, ἀλλ’ οὐδ’ ἕτεροσ τό γε τούτου μέροσ. εἰ δὲ μήτ’ ἀδικήσει μήθ’ ἕτερον ἐάσει, κατὰ πάντασ τοὺσ τρόπουσ ἡ ῥητορικὴ καλὸν κἀγαθὸν καὶ καθ’ ὃν αἰσχρὸν τὸ ἀδικεῖν καὶ καθ’ ὃν κρεῖττον τὸ ἀδικεῖσθαι ἢ ἀδικεῖν καὶ καθ’ ὃν ὅλωσ βέλτιστον μήτε ἀδικεῖν μήτε ἀδικεῖσθαι, καὶ πέφηνεν ὁ τῷ ὄντι ῥήτωρ ἀνδρὸσ ἁπλῶσ εἰπεῖν ἀγαθοῦ τοσούτῳ κρείττων, ὅσῳ ὁ μὲν τὸ καθ’ αὑτὸν μόνον παρέχεται, ὁ δὲ καὶ τοὺσ ἄλλουσ ὅπωσ τοιοῦτοι γενήσονται παρασκευάζει. ὁ μὲν γὰρ καλόσ τε κἀγαθὸσ οὐ πάντη ῥήτωρ, ὁ δὲ ῥήτωρ καλὸσ κἀγαθὸσ, ὅσ γε καὶ τοὺσ ἄλλουσ ἐπὶ ταῦτ’ ἄγει. οὐ μὴν ἀλλ’ εἰ τούτῳ Πλάτων ἰσχυρίζεται ὡσ οὐ πολλήν τινα οὐδ’ ἀξίαν σπουδῆσ οὐδὲ λόγου χρείαν ἡ ῥητορικὴ παρέχεται, ὅτι οὐ τηλικοῦτόν ἐστι τὸ ἀδικεῖσθαι κακὸν ἡλίκον τὸ ἀδικεῖν, τί κωλύει καὶ τοὺσ νόμουσ αὐτὸν ἅπαντασ τοῖσ αὐτοῖσ τούτοισ διαγράφειν; οὐ γὰρ ἄλλο γ’ οὐδὲν ἢ τοῦτο βούλονται, μάλιστα μὲν μηδένα μηδὲ ὑφ’ ἑνὸσ πάσχειν κακῶσ, εἰ δὲ μὴ, δίκην τοῖσ παθοῦσι παρὰ τῶν πραξάντων ἢ τῶν αἰτίων γίγνεσθαι. ὥστ’ οὐ μόνη ἄπεισιν ἐκ τῶν πόλεων ἐκκηρυχθεῖσα ὑπὸ τοῦ Πλάτωνοσ, ἀλλ’ ὥσπερ ἑταιρείασ καταγνωσθείσησ μετὰ τῶν ταὐτὰ συμβουλομένων νόμων ἐξελαθήσεται· καὶ τότε ῥητορικὴν ἐκπέμψομεν καὶ προπηλακιοῦμεν, ὅταν καὶ τοὺσ νόμουσ συνεκπέμψαι καλῶσ ἡμῖν ἔχῃ. πότ’ οὖν τοῦτ’ ἂν γένοιτο; τίσ ὁ καιρὸσ αὐτοῦ;