Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 59:

προσθείην δ’ ἂν ἔγωγε ὅτι ὦ ὡδὶ σὺ ἐρωτῶν οὐ φοβεῖ με τοῦτο, ὅτι ἑάλωσαν παρανόμων νόμουσ ἤδη τινὲσ γράψαντεσ. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐμοὶ μαρτυρεῖ. τοὺσ γὰρ παρανόμων ἁλόντασ οὐκέτ’ εἶναι νόμουσ τό γε ἀκριβέσ· οὐ γὰρ ἂν εἰε͂ν νόμοι τε ἅμα καὶ παρὰ τοὺσ νόμουσ. ὥστε παρανόμοισ ἀκούειν οὐ νομίμοισ προσήκει γράμμασιν αὐτοῖσ. ταῦτά μοι καὶ ὑπὲρ ῥητορικῆσ ἔστω πρὸσ Πλάτωνα. ἣν δ’ ἂν τότε κοινὴν ἐποιησάμεθ’ ἀπόκρισιν, αὕτη νῦν ἐμοὶ πρὸσ τὸ παρὸν γιγνέσθω. οὐκ ἂν ὁμοῦ κόλακέσ τε καὶ ῥήτορεσ εἰε͂ν, οὐδὲ ὁμοῦ συκοφάνται καὶ ῥήτορεσ, εἴπερ ὄντωσ ἡ ῥητορικὴ τοῦ δικαίου χάριν εἰσῆλθε καὶ σωτηρίασ τοῖσ ἀνθρώποισ, ὥσπερ οἱ νόμοι. ἀλλ’ ἑώσ ἂν ἰατρικὴ σώζῃ τοὺσ κάμνοντασ καὶ κυβερνητικὴ σώζῃ τοὺσ πλέοντασ καὶ νόμοι τοὺσ χρωμένουσ, οἱ ῥητορικῆσ λόγοι σώζουσιν οὓσ χρὴ καὶ τὸ δίκαιον φυλάττουσιν· ἐπεὶ καὶ τὴν ὑφ’ ἡμῶν ταύτην κληθεῖσαν φιλοσοφίαν, εἴ τισ βούλοιτο κακίζειν, πόλλ’ ἂν ἔχοι παράγειν ἐν τοῖσ λόγοισ· οἱο͂ν εἰ Διαγόρου κατηγοροίη καὶ Ἀναξαγόρου καί τινασ ἄλλουσ ἐκλέξασ ὕστερον ἢ καὶ τὸ πρότερον γενομένοισ ἀτόπουσ ἀνθρώπουσ· ὧν οἱ μὲν διέφθειραν δή που τινὰσ, οἱ δ’ ἐβλασφήμησαν περὶ θεοὺσ, οἱ δὲ λόγουσ ἄλλουσ τινὰσ εἶπον, οὓσ οὐκ ἄμεινον ἦν ὅλωσ, οἱ δὲ αὐθαδείασ πλέον ἢ φρονήσεωσ εἰσηνέγκαντο. ἀλλὰ μὴ οὕτω βέλτιον ᾖ λέγειν, ὅτι οὐκ, εἴ τινεσ φιλοσοφίασ προβλήματι χρώμενοι φαῦλοι καὶ μηδὲν βελτίουσ τῶν πολλῶν γεγόνασιν, ἢ νὴ Δία καὶ δεινότεροι κακουργεῖν, οὐ διὰ ταῦτα ἀτιμαστέον φιλοσοφίαν, ἑώσ ἂν φιλοσοφία μὴ τὸ τὰ τοιαῦτα ποιεῖν ᾖ, ἀλλ’ αὐτοῖσ τούτοισ τεκμηρίοισ χρηστέον κατ’ ἐκείνων, ὅτι διημαρτήκασι φιλοσοφίασ.