Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 46:

εἰ δὲ πισιευτικῆσ ἢ διδασκαλικῆσ οὐ διαφέρομαι τὰ νῦν εἶναι, ἀλλ’ οὖν τό γε πείθειν αὐτῷ προστίθησιν. ὅτε τοίνυν τὸ πείθειν ἐστὶ τῆσ ῥητορικῆσ, οὐ λέγουσι τὰ δοκοῦντα τοῖσ πολλοῖσ οἱ ῥήτορεσ. εἰ γὰρ τὰ δοκοῦντα λέγουσιν, οὐ πείθουσιν· οὐδεὶσ γὰρ ἐφ’ αὑτοῦ γιγνώσκων ἑτέρῳ περὶ τούτου πείθεται. ἀλλὰ τούτῳ κεχώρισται τό τ’ ἐφ’ αὑτοῦ βεβουλεῦσθαι καὶ τὸ πεισθῆναι. ἀλλ’ εἰ καὶ τοῦτ’ ἄρα εἰπεῖν δεῖ, αὑτοῖσ, οὐ τοῖσ ῥήτορσι πείθονται οἱ τὰ δοκοῦντα αὑτοῖσ ποιοῦντεσ. πείθει δὲ οὐδεὶσ ὅστισ μὴ τὴν αὑτοῦ γνώμην εἰπὼν ἐνίκησεν. ὥστ’ αὐτὸ τοὐναντίον τῷ Πλάτωνοσ λόγῳ συμβαίνει, εἰ τὰ τοῖσ πολλοῖσ δοκοῦντα λέγουσιν οἱ ῥήτορεσ. ἃ γὰρ οἱ βουλόμενοι λέγουσι, ταῦτα πείθονται λέγειν. οὐκοῦν εἰ μὲν ἡ ῥητορικὴ πειθοῦσ δημιουργὸσ καὶ τὸ πείθειν τῶν ῥητόρων, οὐ κολακεύουσιν οἱ ῥήτορεσ· οὐ γὰρ διακονοῦσι τοῖσ πολλοῖσ, ἀλλὰ πείθουσιν· εἰ δ’ οἱ ῥήτορεσ τὰ δοκοῦντα λέγουσι τοῖσ πολλοῖσ, οὐ δημιουργὸσ ἡ ῥητορικὴ πειθοῦσ· πειθομένουσ γὰρ τοῖσ πολλοῖσ, ἀλλ’ οὐ πείθοντασ παρέχεται. πρὸσ ταῦτα ἑλοῦ ὁποτέρωθι τὸ ψεῦδοσ. Πλάτων γὰρ ἡμῖν ἐλέγχει Πλάτωνα, καὶ τὸ κάλλιστον, οὐ πόρρωθεν, ἀλλ’ ἐκ τῶν αὐτῶν καὶ τοῖσ αὐτοῖσ λόγοισ ἀναμίξ. ὡσ τοίνυν οὔτ’ ἄλογον ἡ ῥητορικὴ οὔθ’ οἱο͂ν, ὡσ οὑτωσὶ φάναι, στοχάζεσθαι, οὐδ’, εἰ μετέχει τέχνησ, εὑρ́ημα ποιεῖσθαι, οὐδὲ μεθ’ ὧν ἀρτίωσ διεξῄειν τεχνῶν εἶναι τῶν πολλῶν, ἀλλὰ καὶ πλεῖστον λόγου μετέχον, μᾶλλον δὲ ἅπαν ἐν λόγοισ, καὶ μέγιστον καὶ πρῶτον τῶν ἐν ἀνθρώποισ καὶ τελεώτατον καὶ πέρασ, εἰ οἱο͂́ν τ’ εἰπεῖν, εὐχῆσ ἄξιον δεῖξαι.