Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 31:

εἰ γάρ τισ μὴ εὑρ́οι ὅ τι χρὴ ποιεῖν, πῶσ ἂν ἄλλῳ προστάξειεν ἃ χρὴ ποιεῖν; εἰ γὰρ αὐτὸσ ἀκούσασ ἄλλου προστάξειεν ἃ χρὴ ποιεῖν, πείσεται πρότερον ἢ προστάξει. τοῦτο δ’, ἑώσ ἂν ἄρχων ᾖ, τῶν ἀδυνάτων. προστάττειν μὲν γὰρ ἦν τοῦ γε ἄρχοντοσ, οὐ πείθεσθαι, οὐδέν γε μᾶλλον ἢ καὶ διδασκάλου πείθεσθαι τοῖσ μαθηταῖσ ἐστί. φαίνεται τοίνυν καὶ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἡ μὲν φύσισ ἄρχοντοσ χώραν ἔχουσα, ἡ δ’ ἐκ τοῦ μαθεῖν τέχνη διακόνου καὶ πειθομένου τῷ κρείττονι. καὶ μὴν κἀκεῖνό γε ἐν τοῖσ ἄνω λόγοισ ἦν, ὡσ θεοὶ μὲν εὑρ͂ον καὶ κατέδειξαν ἕκαστα, ἄνθρωποι δὲ λαβόντεσ παρὰ θεῶν χρώμεθα, ἄλλοισ ἄλλων ἑρμηνεῦσι χρησάμενοι. τίσ ἂν οὖν λόγοσ μᾶλλον σώσειε τὸ γιγνόμενον ἢ τῷ πιστεῦσαι δικαιότερον ἢ ᾧ θεοὺσ μὲν εὑρεῖν ἕκαστα τίθεμεν καὶ νῦν ἔτι σημαίνειν, πάλιν δ’ ἀρχῆσ ἴδιον φαμὲν εἶναι τὸ εὑρεῖν καὶ προστάξαι, τὸ δ’ ἀκοῦσαι καὶ μαθεῖν τοῦ χείρονοσ, οὔτε γὰρ δή που θεῶν ἅπανθ’ εὑρόντων αἰσχρὸν ἄρχοντοσ θεῖναι τὸ εὑρεῖν, εἴπερ ἄρχουσιν οἱ θεοὶ πάντων, οὔτ’ ἀρχῇ τοῦ προστάξαι προσήκοντοσ αἰσχρὸν εἰσ θεοὺσ ἀνενεγκεῖν τὴν εὑρ́εσιν, εἴπερ εὑρόντοσ μέν ἐστι σημῆναι, εὑρίσκει δὲ ὁ κρείττων ἀεί. εἰε͂ν. δεσπότησ δ’ οἰκέτου τῷ διαφέρει πρὸσ θεῶν; οὐ δεσπότου μὲν προστάξαι, δούλου δ’ ὑπακοῦσαι πᾶσ τισ ἂν φήσειεν εἶναι; οὐκοῦν ὁ μὲν οἶδεν ἐφ’ ἑαυτοῦ τί χρὴ ποιεῖν, ὁ δὲ ἀκούσασ μανθάνει. τί δὲ ὁ τῶν παρθένων ἐπαινέτησ τε καὶ σύμβουλοσ λέγει ὁ Λακεδαιμόνιοσ ποιητήσ; πολλὰ λέγων ὄνυμ’ ἀνδρὶ, γυναικὶ δὲ Πασιχάρηα. πολλὰ, φησὶν, ὁ ἀνὴρ λεγέτω, γυνὴ δὲ οἷσ ἂν ἀκούσῃ χαιρέτω. ἆρ’ οὖν οὐκ εὔδηλον ὡσ ὁ μὲν αὐτὸσ εὑρηκὼσ καὶ προειδὼσ ἐρεῖ πολλὰ, ᾗ δ’ ἄρχεσθαι προσήκει, στέρξει τοῖσ λεγομένοισ;