Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 10:

οὔκουν φασί γ’ ἐκεῖνον οὐδὲν θεῖναι Λακεδαιμονίοισ ἄνευ τῆσ παρὰ τοῦ θεοῦ φωνῆσ, ἀλλ’ ὅμωσ οὐκ ἐπειδὴ Λυκοῦργοσ ὁ τῶν Ἑλλήνων ἄριστοσ ἔθηκεν, οὐ διὰ τοῦθ’ ὁ θεὸσ δόξαν εἴληφε τεθεικέναι τοὺσ νόμουσ, ἀλλ’ ὁ μὲν Λυκοῦργοσ ἄριστοσ ὢν τῶν Ἑλλήνων ἐμαρτύρει τὰ τῆσ οὐδὲν ἰδίᾳ γιγνωσκούσησ Πυθίασ νικᾶν, ἡ δὲ ἀπεκρίνατο ὡσ ἐδόκει τῷ θεῷ, ὁ δὲ τῷ παρὰ τὴν Πυθίαν μέρει τὴν δόξαν εἴληφε τὴν ἐπὶ τοῖσ νόμοισ. καίτοι οὔτε πρότερόν τινα τοιαύτην εἶχον ἐπιστήμην, πρὶν εἰσελθεῖν ἐπὶ τὴν τοῦ θεοῦ συνουσίαν, οὔθ’ ὕστερον οὐδὲν ὧν εἶπον ἴσασιν, ἀλλὰ πάντεσ μᾶλλον ἢ ’κεῖναι. καίτοι οὔτ’ ἐπιστήμην τιν’ ἔχουσι περιττοτέραν παρὰ τοὺσ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ αὗται αἱ γυναῖκεσ οὔτ’ εἴ τι καὶ γιγνώσκουσιν, ἀφ’ ὧν πεπαίδευνται καὶ προί̈σασι λέγουσιν, ἀλλ’ ὡσ ἂν κινηθῶσιν ἑκάστοτε ὑπὸ τοῦ κρείττονοσ, πέμπουσι πανταχοῖ γῆσ, εἰσ Ιὠνίαν, εἰσ Πόντον, εἰσ Κυρήνην, ἐπ’ ἔσχατα τῆσ γῆσ· οὐδ’ εἴ τισ εἴσεισιν ὡσ αὐτὰσ ἢ πεύσεται προί̈σασι πρὸ τῆσ ἑσπέρασ καὶ τῆσ ἐπὶ τοῦ τρίποδοσ καθέδρασ, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν. ἀλλ’ ἀρτίωσ ἀγνοοῦσαι καὶ τὰ τῶν γειτόνων ἐξαίφνησ τὰ πάντων ἀνθρώπων ἴσασι καὶ δημηγοροῦσι παρὰ τῷ θεῷ καὶ πολιτεύονται τὰ κοινὰ τῆσ γῆσ καὶ πάσαισ ταῖσ ἐπιστήμαισ καὶ τέχναισ ἡγεμόνεσ τοῦ τί δεῖ ποιεῖν ἢ λέγειν καθίστανται. καὶ οὐδὲ Πλάτων αὐτὰσ παρέρχεται. ἀλλὰ καὶ οὗτοσ ἀξιοῖ τὴν Πυθίαν ἐρωτᾶν ὁπόταν πολιτεύηται καὶ νομοθετῇ, καὶ τότε φησὶ δεῖν ποιεῖν, ἐὰν καὶ ἡ Πυθία συναναιρῇ, πρότερον δὲ οὐ θαρρεῖ. εἰε͂ν· αὕτη μὲν ἐκ Δελφῶν ἡ μαρτυρία τῷ λόγῳ καὶ παρὰ Ἀπόλλωνοσ τοῦ Πυθίου· τὰσ δ’ ἐν Δωδώνῃ τί φήσεισ ἱερείασ, αἳ τοσαῦτα ἴσασιν ὅσ’ ἂν τῷ θεῷ δοκῇ καὶ μέχρι τοσούτου μέχρι ἂν δοκῇ;