Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος 2:

ἐρωτῶσι δὲ τίσ ἐγγυητήσ ἐστι τοῦ Θηβαίουσ ἐφ’ ἑαυτῶν μένειν, ὥσπερ οὐκ ἐξὸν ἡμᾶσ ἀντερωτῆσαι τίσ δ’ ἐγγυητήσ ἐστι τοῦ Λακεδαιμονίουσ ἐφ’ αὑτῶν μένειν, ἄνπερ τοῦτον τὸν πόλεμον διαθῶνται. καὶ μὴν τὸ μέλλον μὲν ἄδηλον, ᾧ πολλῷ χρῶνται κατὰ τῶν Θηβαίων, εἰ δὲ δεῖ τὸ προχείρωσ βλασφημεῖν καὶ φιλονεικεῖν ἀφιέντασ αὐτὰ τἀληθῆ σκοπεῖν, πολὺ πλείων πίστισ ἐστὶ Θηβαίοισ ἢ Λακεδαιμονίοισ· καὶ τούτου μάρτυρασ ὑμῖν αὐτοὺσ τοὺσ ἀντιλέγοντασ παρέξομαι. εἰ γάρ τισ αὐτοὺσ ἔροιτο, εἰπέ μοι, καλῶσ ἐποίησαν Λακεδαιμόνιοι τὴν Καδμείαν καταλαβόντεσ, εἰ φυλάττουσι τὸ ἀρτίωσ σχῆμα τὸ πλαστόν; οὐ καλῶσ, ἐροῦσι δή που. διὰ τί, εἴ τισ αὐτοὺσ ἐπανέροιτο, παρεσπόνδησαν, φήσουσι. τί γὰρ ἄλλο; οἷσ τοίνυν οὐκ ἂν ἔξαρνοι γένοιντο ὑπὲρ αὑτῶν ὡσ οὐκ ἠδικήκασι, τούτοισ ἥν φημι μαρτυρίαν παρέχονται. ἴστε γὰρ δή που τοῦθ’ ὅτι ἐν εἰρήνῃ καὶ σπονδαῖσ μάλιστα οἱ τὰ δίκαια ποιεῖν βουλόμενοι κρίνονται· ἐν γὰρ τοῖσ πολέμοισ οὐχ ὁ τρόποσ κύριοσ, ἀλλ’ ὅσ’ ἂν ἡ τύχη δῷ καὶ ὁ καιρὸσ, ταῦθ’ ἕκαστοι μεταλαμβάνουσιν. ὁπότ’ οὖν ὅτ’ ἦσαν ἀμφότεροι κύριοι γνώμησ, Θηβαῖοι μὲν τὰ αὑτῶν πράττειν οἰόμενοι δεῖν ἐφάνησαν, Λακεδαιμόνιοι δ’ ἐπιόντεσ καὶ πλεονεκτοῦντεσ, πῶσ οὐ τῷ παντὶ δεῖ νομίζειν πιστοτέρουσ Θηβαίουσ, καὶ τὸν φόβον τοῦτον ἐπὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ μεταθεῖναι, μή ποτε εὐπορήσαντεσ δυνάμεωσ ταυτὸν καὶ πρὸσ ἡμᾶσ πράξωσι; καὶ γὰρ οὐδὲ ἐκείνῳ ἔγωγ’ ἂν πεισθείην, ὡσ διὰ Βοιωτίασ μὲν διεξιόντεσ τότ’ εἰσῆλθον εἰσ Θηβαίουσ τῷ καιρῷ χρησάμενοι, ὑμῶν δ’ εἰ τὸν αὐτὸν τοῦτον ἔσχον, ἀπέσχοντ’ ἂν ἑκόντεσ, οἳ μετὰ τῶν Θηβαίων ἐναντία αὐτοῖσ πεπολεμηκότεσ ἦτε.