Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος 1:

εἰκότωσ, ὦ Ἀθηναῖοι, πολλῶν λόγων ἐδέησε τοῖσ ὑπὲρ τῶν Λακεδαιμονίων λέγουσιν, οὐ γὰρ ἦν ἄρα ἁπλᾶ ὥσπερ τὰ Θηβαίων, ἀλλ’ ἐδεῖτό τινοσ κομψοτέρου μοι δοκεῖν ῥήτοροσ. ἐγὼ δ’ εἰμὶ μὲν, ὦ Ἀθηναῖοι, τῶν οὐ πρότερον φίλουσ Θηβαίουσ ἤπερ ὑμεῖσ ἅπαντεσ κρινάντων, ὁρῶ δὲ τοῖσ μὲν Λακεδαιμονίοισ ἐνυπάρχον εἰσ τὴν βοήθειαν τὸ μὴ δεῖν μνησικακεῖν, τοῖσ δὲ Θηβαίοισ αὐτό τε τοῦτο καὶ τὸ ὧν εὖ πεπόνθαμεν δεῖν μεμνῆσθαι. ὥστ’ εἰ πεπαῦσθαι δεῖ μισοῦντασ, πάλαι πεπαύμεθα Θηβαίουσ· καὶ εἰ Λακεδαιμονίοισ ἰσχυρὸν τὸ μηκέθ’ ὑμᾶσ κακῶσ ποιεῖν δύνασθαι, πολὺ Θηβαίοισ ἰσχυρότερον τὸ βουλομένουσ εὖ ποιεῖν ἐκ πολλοῦ πεφηνέναι. ἐκείνουσ μὲν οὖν μηκέτ’ ἐχθροὺσ νομίζειν παραινοῦσιν οὗτοι, τούτουσ δ’ ὁρῶ φίλουσ ὑπάρχοντασ πρὶν καὶ καλεῖν ἡμᾶσ. εἰ δὲ τοσοῦτον δύναται τὸ τὴν ἔχθραν καταθέσθαι, ὥστ’ εὐθὺσ συμμάχουσ ἔχειν ὑμᾶσ, τό γε ἐσχηκέναι πρότερον τοὺσ ἑτέρουσ, ὃ νῦν οὗτοι σπουδάζουσι, ποῦ θήσομεν; καὶ οὐκ ὀφείλειν, ὦ Ἀθηναῖοι, χάριν ὑμᾶσ Θηβαίοισ τε καὶ Ἀργείοισ καταλέγω, πολὺ γὰρ μᾶλλον ὑμῖν Θηβαίουσ ὀφείλειν νομίζω, ἀλλὰ τοῖσ ὑπηργμένοισ ὑμῖν πρὸσ ἀλλήλουσ ἀκόλουθα ταῦτ’ εἶναί φημι καὶ προσήκοντα. θαυμάζω δ’ εἴ τισ τὸ μὲν φίλουσ καὶ συμμάχουσ ἡμῖν εἶναι Θηβαίουσ φοβεῖται νομίζων ἰσχυροὺσ εἶναι, τὸ δ’ ἐχθροὺσ καὶ πολεμίουσ καταστῆναι συμφέρον κρίνει, καὶ Λακεδαιμονίοισ μὲν πολεμοῦντασ δέδοικεν αὐτοὺσ, ἐφ’ ὑμᾶσ δ’ ὅπωσ ἥξουσι διαπράττεται, καὶ φυλάττεσθαι μὲν κελεύει μή ποθ’ ὕστερον ὑμῖν πολεμήσωσιν, ἤδη δὲ εἰσ τοῦτο καταστῆναι προτρέπει, καὶ Λακεδαιμονίοισ μὲν κελεύει θαρρεῖν κοινωνοῖσ ἐπὶ Θηβαίουσ, ὧν ἐλάττουσ αὐτούσ φησιν εἶναι, Θηβαίοισ δ’ ἐπὶ τούτουσ οὐκ ἐᾷ θαρρεῖν, ὥσπερ τὰσ τῶν ἀσθενεστάτων συμμαχίασ μάλιστ’ ὠφελούσασ, ἀλλ’ οὐ τὰσ τῶν οἱούσ εἶναι Θηβαίουσ φασὶν οὗτοι.