Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ γ# ὑπὲρ Λακεδαιμονίων δεύτερος 1:

μεθ’ ὑμῶν, ὦ Ἀθηναῖοι, σκεψόμενοσ παρῆλθον ποτέροισ δεῖ με συνειπεῖν. ἡγοῦμαι δὲ καὶ ὑμᾶσ ὀρθῶσ ἄν τι ποιεῖν, εἰ μὴ τοῖσ πάλαι κεκρικόσι μηδὲ τοῖσ ἐφ’ ἑαυτῶν προσέχοιτε, ἀλλὰ τοῖσ τὰ συμβησόμενα ἐκ τῶν λογισμῶν ἀναμένουσι. τὸ γὰρ ταυτὰ συμβουλεύειν ὑμῖν τε καὶ αὑτῷ, τοῦτ’ εἶναί μοι δοκεῖ σκοπεῖν ἐν κοινῷ περὶ τῶν πραγμάτων, μὴ προκατειλημμένον. οὐκοῦν Λακεδαιμόνιοι μὲν, ὡσ ὑμεῖσ τε ἠκούσατε κἀγώ φημι, παρεσπόνδησαν τὴν Καδμείαν κατασχόντεσ, καὶ πλεονεξίασ ἐπίδειγμα ἐποιήσαντο οὐχ ἧττον ἢ Θηβαῖοι παρελθόντεσ εἰσ Πλαταιάσ ποτε· Θηβαῖοι δ’ οὕτωσ ἰσχυροὶ γεγόνασιν ὡσ συνενηνοχέναι αὐτοῖσ ἀδικηθεῖσιν. ἐχόντων δὲ οὕτω τούτων ἡ κατηγορία μὲν ἐν Λακεδαιμονίοισ, φόβοσ δ’ ἐν Θηβαίοισ ἐστίν. εἰ μὲν οὖν δικάζομεν αὐτοῖσ, ἠδικηκέναι τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ψηφιζόμεθα καὶ δικαίωσ ἃ πεπόνθασι πεπονθέναι· εἰ δὲ μέμικταί τι βουλῆσ καὶ ὑπὲρ ἡμῶν αὐτῶν ἡμῖν, οὐκ αὐξήσομεν τοὺσ Θηβαίουσ οὐδὲ τῆσ Λακεδαιμονίων ἀγνωμοσύνησ κληρονόμουσ ποιήσομεν. οὐ γὰρ εἰ δικαίωσ ἐκείνουσ ἀναιρήσουσι, τοῦτο σκεψόμεθα, ἀλλ’ εἰ ταυτὸν τοῦτο καὶ ἡμᾶσ ἀδίκωσ ποιῆσαι δυνήσονται, τοῦτο φοβησόμεθα· καὶ τὸ παράδειγμα ὃ νῦν ἡμᾶσ πεποίηκε τοῖσ Θηβαίοισ συναλγεῖν οὐ βουλησόμεθα ἐλθεῖν ἐφ’ ἡμᾶσ, τῶν νῦν ἀνθελκόντων ἐκποδὼν γενομένων. ἐγκλήματα δ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πολλὰ μὲν ὑμῖν ὑπάρχει πρὸσ Θηβαίουσ, πολλὰ δὲ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ, πρὸσ ὁποτέρουσ δὲ πλείω καὶ μείζω οὐ διαφέρομαι, πλὴν οἶδ’ ὅτι εἰ ἓν ὧν ἐπεχείρησαν Θηβαῖοι κατώρθωσαν, οὐκ ἂν νῦν ἐβουλευόμεθα. ἀλλ’ ἐάσω τό γε μηδ’ ἔργῳ συμβὰν θεῶν τινοσ μεγάλῃ προνοίᾳ· πάλιν δέ με ὕπεισιν ὡσ οὐδ’ αὐτοῦ τούτου παντάπασιν ἀναίτιοι Λακεδαιμόνιοι.